به گزارش نامه‌نیوز، طبق این تهدید که از طریق پستی در شبکه اجتماعی «تروث سوشال» منتشر شد و سپس در یک فرمان اجرایی تایید شد، اگر کشورها از ونزوئلا که در حال حاضر تحت تحریم‌های شدید آمریکا قرار دارد، نفت و گاز خریداری کنند، ممکن است با تعرفه‌های ۲۵ درصدی بر تجارت با آمریکا مواجه شوند.

هدف از این اقدام، تحت فشار قرار دادن ونزوئلا برای ده‌ها هزار نفری است که «ماهیت بسیار خشن» دارند و ترامپ می‌گوید ونزوئلا به آمریکا فرستاده است.

این رویکرد جدید، به فهرست رو به رشد تسلیحاتی می‌افزاید که ترامپ مشتاق به کارگیری آنها به عنوان بخشی از فشار برای استفاده از نفوذ اقتصادی آمریکا به عنوان اهرمی در دستیابی به اهداف سیاست خارجی و داخلی خود بوده است. به نظر می‌رسد این ایده، قطعا تنشها را با این کشور آمریکای لاتین بر سر مهاجرت و سیاست خارجی، افزایش می‌دهد.

فرانسیسکو مونالدی، مدیر سیاست انرژی آمریکای لاتین در موسسه سیاست عمومی بیکر دانشگاه رایس در هیوستون گفت: «این یک مفهوم جدید در جنگ اقتصادی است. چگونه قابل اجرا است؟ البته نامشخص است.»

با این تهدید، به نظر می‌رسد که ترامپ ترکیبی از تعرفه‌ها و آنچه به عنوان تحریم‌های ثانویه شناخته می‌شود را ابداع کرده است؛ مجازات‌های مالی که می‌تواند برای سایر کشورها یا افراد برای تجارت با نهادهای تحریم شده اعمال شود. با توجه به اینکه نفت ونزوئلا به آمریکا، اسپانیا، هند و بازار سیاه می‌رود، اهداف «تعرفه های ثانویه» او می‌تواند بسیار متفاوت باشد.

سه کشور اول تحت پوشش مجوزهای شرکتهای شورون، رپسول و ریلاینس اینداستریز هستند اما بازار سیاه تحت سیطره چین است.

مونالدی گفت: چین بازیگر اصلی است که به آن توجه می‌شود، زیرا اساسا بازار سیاه نفت ونزوئلا است. اگر چین نبود، آنها مجبور به اعمال تعرفه‌های ثانویه نبودند.

فرمان اجرایی ترامپ به مارکو روبیو، وزیر امور خارجه، این اختیار را می‌دهد که از دوم آوریل تصمیم بگیرد که آیا تعرفه‌های ۲۵ درصدی بر کشوری که نفت ونزوئلا را به طور مستقیم یا غیرمستقیم وارد می‌کند، اعمال خواهد شد.

در حالی که این دستور دقیقا مشخص نمی‌کند که چه کسی با تعرفه ثانویه هدف قرار می‌گیرد، اما تصریح می‌کند که اگر چین، چنین تعرفه ای را اعمال می‌کرد، نه تنها در سرزمین اصلی بلکه آنها را در هنگ کنگ و ماکائو نیز اعمال می‌کرد. به غیر از ونزوئلا، تنها کشوری که در این دستور از آن نام برده شد، چین بود. 

کارشناسان می‌گویند این اقدام برای ترامپ قابل درک است، چرا که گفته است تمایل کمتری به اعمال تحریم‌های مالی دارد. رئیس‌جمهور آمریکا در سپتامبر، تحریم‌ها را این طور توصیف کرده بود که پتانسیل نابودی دلار و هر چه که دلار نشان می‌دهد را دارند. به باور ترامپ، تعرفه‌ها می‌توانند هم به عنوان یک ابزار مذاکره و هم به عنوان یک اقدام درآمدزا، مورد استفاده قرار گیرند.

تعرفه‌ها، گزینه افزایش یا کاهش میزان جریمه را ارائه می‌دهند و نشان می‌دهند که ترامپ می‌تواند تعرفه‌ها را بر کشورهایی که از ونزوئلا انرژی خریداری می‌کنند، در صورت ادامه مخالفت با سیاست‌های آمریکا، تا ۳۰ درصد یا بیشتر افزایش دهد، یا در صورت پیشرفت در جهت برآورده کردن خواسته‌های آمریکا، به آرامی این درصد را کاهش دهد.

جاش لیپسکی، مدیر ارشد مرکز ژئواکونومیک شورای آتلانتیک گفت: گاهی اوقات، ترامپ، تعرفه‌ها را نوعی تحریم می‌داند. او معتقد است و از زمان کمپین انتخاباتی نیز در این مورد صریح بوده است که تحریم‌های مالی، منجر به دلارزدایی می‌شود. لیپسکی گفت: جو بایدن، رئیس‌جمهور سابق، ممکن است استفاده از ابزارهای حکومت داری اقتصادی را گسترش داده باشد، اما ترامپ ابزارهایی کاملا جدید ایجاد کرده است.

اسکات بسنت، وزیر خزانه داری آمریکا، استفاده ترامپ از تعرفه‌ها را به عنوان ابزاری برای به دست آوردن اهرم فشار در مذاکرات، اقدامی درآمدزا برای جبران هزینه تمدید کاهش مالیات در سال ۲۰۱۷، و راهی برای متعادل کردن مجدد تجارت به نفع آمریکا توصیف کرده است.

ترامپ گاهی همزمان به هر سه این ایده‌ها، ، علاقه نشان داده است. او در اوایل دولت دوم خود، کلمبیا را به دلیل امتناع از پذیرش مهاجران اخراج شده با تحریم‌ها، تعرفه‌ها، محدودیتهای ویزا و کلی مجازاتهای دیگر تهدید کرد. دولت کلمبیا به دلیل ترس از تحمل جنگ تجاری پرهزینه با آمریکا، به سرعت عقب نشینی کرد.

این دیدگاه توسط یکی از دست اندرکاران دولت بایدن در کاخ سفید تقویت شد که در مصاحبه ای قبل از اقدامات ترامپ در ونزوئلا گفت: رئیس‌جمهور احتمالا تعرفه‌ها را به تحریم‌ها ترجیح می‌دهد زیرا آنها را برد-برد به جای برد- باخت می‌بیند.