در هرحال زندگی خودشان را داشته اند و از امکانات معیشتی متناسب یا شغل خود برخوردار بوده اند. به تناسب سن و سابقه شغلی، خانه یا خانه هایی دارند؛خودرو یا خودروهایی خریده اند؛ در بورس یا بانک اندوخته ای دارند و ...
برای شهروندان، چه آنهایی که در انتخابات شرکت کرده یا نکرده اند ، نوع زندگی نماینده ها تا وقتی حاشیه نداشته باشد کمترین اهمیتی ندارد. این کم اهمیتی بیش از آنکه به افراد برگردد به شان و جایگاه مجلس در ساختار قدرت برمی گردد. واقعیت ان است که گرچه به لحاظ متون قانونی ممکن است مجلس اختیارات بالایی داشته باشد ، اما از نگاه مردم در حال حاضر( و بخصوص برای دوره های یازدهم و دوازدهم) چنین نیست. کافی است خود نمایندگان مجلس کمی از لاکی که نزدیکان شان برای انها ساحته اند دورتر شوند و از شهروندان عادی در باره جایگاه قوه مقننه سوال کنند، آن وقت حساب دست شان می آید.
شاید یک قضاوت نزدیک به واقع این باشد که نمایندگی مجلس بهترین شغل در ایران است. هرچه می خواهی می گویی یا نمی گویی. هر رایی می خواهی می دهی یا نمی دهی. هر استیضاحی را می خواهی امضا می کنی یا نمی کنی. با هر لایحه ای مخالفت می کنی یا نمی کنی. هیچکس از یک نماینده نمی تواند در این موارد سوالی کند که حتما جواب بشنود. یک نماینده اگر طمع دور بعدی را نداشته باشد می تواند حتی به حوزه انتخابیه هم سر نزند. در واقع نمایندگی مجلس شغلی است که 4سال هیچ پاسخگویی به کسی ندارد.
بگذریم. اما چرا که در روزهای اخیر تغییر مکان خانه یکی از نمایندگان تهران از جنوب شهر به شمال شهر مسئله شد؟ مگر برای مردم مهم است؟
قطعا آنچه برای شهروندان اهمیت دارد کارآمدی نماینده است. نماینده ای که سواد کافی دارد؛ اهل مطالعه و بررسی است؛ گزیده سخن می گوید؛ و در کمیسیونها حضور فعال دارد کارنامه اش موفق است. این ویژگی ها کاملا نسبت عکس دارد با نمایندگانی که با رای بسیار حداقلی وارد مجلس شده و تنها کارکردشان این است که از تریبون مجلس یا رسانه ها سروصدا می کنند؛ دنبال فالوور می گردند؛ کاری می کنند که بگویند ما زنده ایم و نمرده ایم؛ قصد دارند به اصطلاح سلبریتی شوند و...
این نماینده ها خاستگاه و آبشخورشان معلوم است. افراد یا تشلهای پولداری که برای رای آوردن شان تبلیغ کرده اند مشخص اند؛ واضح است به چه گروه ها و گروهکهای سیاسی بدهکارند؛ همه می دانند از کی و کجا خط می گیرند و پروژه های شان کجا و با چه اهدافی طراحی می شود...اینها را ذاتا باید دور از شان وکالت ملت دانست
این نماینده ها ژست انقلابیگری می گیرند و به دروغ و غلط وانمود می کنند انقلابی بودن یعنی از تریبون ها شعارهای مفت دادن، به این و آن ناسزا گفتن، منحرف کردن افکار عمومی از واقعیات و ...
این قماش نماینده ها شعارهایی می دهند که با واقعیتهای زندگی شان نمی خواند. از ساده زیستی حرف می زنند اما اهل زدو بند هستند. قطعا با حقوق نمایندگی مجلس( حتی اگر فرض کنیم ماهیانه100میلیون تومان باشد) نمی توان از یک منطقه فرودست به یک محله نسبتا برخوردار اثاث کشی کرد.نماینده ای که چنین می کند قطعا درآمد دیگری دارد که انشاءالله حتما مشروع است و به هیچ کسی ربطی ندارد. اما دم خروس آنجا بیرون می زند که گندم نمایی و جوفروشی کرده. همین الان نماینده ای پر حاشیه و پردادوفریاد داریم که ظاهرا در منطقه ای اطراف مجلس خانه ای ویلایی دارد اما قیمتها در همین منطقه با مناطق برخوردار شهر رقابت نزدیک دارد. او هم به شکل ئیگری گندم نمایی و جوفروشی می کند.
با این همه وضع معیشت نمایندگان واقعا در برابر لزوم کارامدی آنان در استیفای حقوق ملت کمترین ارزشی ندارد. اگر همه نمایندگان در مرفه ترین محله های تهران سکونت کنند ولی واقعا نماینده مردم باشند،شرف دارد به اینکه حتی به طور واقعی( نه مثل نمایندگانی که در شعار ساده زیست هستند) در جنوب تهران زندگی کنند و جایی که در ان کار می کنند خانه ملت نباشد.
