به گزارش خبرآنلاین رضا نصری نوشت:

سیگنال‌های متناقض تیم ترامپ به ایران – چه بخشی از یک تاکتیک مذاکراتی باشد یا نه – ابهام‌برانگیز و غیرسازنده است. در مقابل، پیشنهاد ایران برای گفت‌وگوهای غیرمستقیم، شفاف و معقول است. این پیشنهاد، حسن نیت تهران را در دادن فرصت به دیپلماسی – علی‌رغم تمام موانع قابل پیش‌بینی – منعکس می‌کند و با هدف سنجش میزان جدیت ترامپ، بدون ورود به تعهدات زودهنگام، طراحی شده است.

موضع مسئولانه ایران – به‌خصوص از منظر کشورهای منطقه‌ای که از تشدید تنش‌ها نگران‌اند – مورد تقدیر است؛ به‌ویژه با توجه به اینکه این ترامپ بود که در دور نخست ریاست‌جمهوری‌اش به‌صورت یک‌جانبه از توافق هسته‌ای خارج شد.

رئیس‌جمهور آمریکا باید به یک نکته اساسی توجه کند:

 سیاست دیرینه ایران همواره مبتنی بر یک اصل ثابت بوده است؛ ایران در برابر حسن نیت، حسن نیت نشان می‌دهد و در برابر تهدید، با همان میزان قاطعیت پاسخ می‌دهد. اگر پیام‌های متناقض واشنگتن با هدف اعمال فشار در مذاکرات طراحی شده باشد، چنین رویکردی در برابر کشوری که رفتار خود را بر مبنای اصل «تعامل متقابل» تنظیم می‌کند، مؤثر نخواهد بود.

به‌جای آن‌که چنین تاکتیک‌هایی منجر به کسب امتیاز شوند، بیشتر به سردرگمی دامن می‌زنند – به‌ویژه در درون خود ایالات متحده – چراکه هر سیگنال متناقض، با واکنشی متوازن و متقابل مواجه خواهد شد. این دینامیک، در نهایت، شفافیت و اعتماد لازم برای یک فرآیند مذاکراتی ثمربخش را از بین خواهد برد.

متأسفانه، رؤسای جمهور متوالی ایالات متحده در فهم منطق رفتاری ایران ناکام بوده‌اند؛ امری که تا حد زیادی ناشی از نفوذ گروه‌های ذی‌نفوذ، شبکه‌های لابی‌گری و جریان‌های نومحافظه‌کار بوده است؛ جریاناتی که آگاهانه واکنش‌های سنجیده تهران را به‌صورت تحریف‌شده‌ای «رفتار شرورانه» جلوه داده‌اند و بستر مشروعیت‌بخش این واکنش‌ها را از افکار عمومی پنهان کرده‌اند.

شانس موفقیت ترامپ در گرو آن است که از این روایت‌های تحریف‌شده فاصله بگیرد،‌ مانند ایران رویکردی شفاف، منسجم و مبتنی بر واقعیت اتخاذ کند و از تکرار اشتباهات اسلاف خود پرهیز نماید. اگر او تصمیم بگیرد فراتر از هیاهوی موجود بیاندیشد و با پیشنهاد ایران بر اساس محتوای واقعی آن مواجه شود، ممکن است به یک فرصت دیپلماتیک دست یابد که رؤسای جمهور پیش از او از آن غافل مانده‌اند.

311311