محققان ناسا در مطالعه جدید متوجه شدند موش‌هایی که به فضا فرستاده شده‌اند، آسیب‌های جدی به استخوان‌هایشان وارد شده است.
استخوان‌های ران این موش‌ها که در فضا تحت تأثیر میکروگراویتی قرار گرفتند، دچار حفره‌های بزرگ و آسیب‌های قابل توجهی شدند. این در حالی است که بخش‌هایی از استخوان‌ها مانند ستون فقرات کمری به طور شگفت‌انگیزی دست نخورده باقی ماند.
براساس گزارش «Journals.plos» مطالعه جدید ناسا روی گروهی از موش‌هایی که 37 روز را در ایستگاه فضایی بین‌المللی سپری کرده‌اند، نشان می‌دهد که کاهش تراکم استخوان در فضا یک مشکل جدی است. بررسی‌های انجام‌شده روی استخوان‌های این جانداران نشان داد که نواحی تحمل‌کننده وزن مانند ران و مفاصل زانو دچار تحلیل و حفره‌های بزرگی شده‌اند، در حالی که ستون فقرات آن‌ها نسبتاً دست‌نخورده باقی مانده است.
این کشف نشان می‌دهد که نبود نیروی گرانش، عامل اصلی کاهش تراکم استخوان در فضا است. برخلاف تصور قبلی که تشعشعات فضایی یا کمبود نور خورشید را عامل اصلی این مشکل می‌دانست، این مطالعه مشخص کرد که استخوان‌هایی که معمولاً تحت فشار وزن بدن قرار دارند، بیشتر در معرض تحلیل قرار می‌گیرند. این مسئله شبیه به روند استفاده کن یا از دست بده در سیستم عصبی است که در صورت عدم استفاده، عملکرد خود را از دست می‌دهد.
این تحقیق که طولانی‌ترین مطالعه ناسا روی جوندگان در فضا محسوب می‌شود، تأکید دارد که برای جلوگیری از کاهش تراکم استخوان در فضا، روش‌های ورزشی شبیه‌سازی گرانش ضروری هستند. دانشمندان پیشنهاد می‌کنند که فضانوردان باید از تجهیزات ورزشی مخصوص مانند تردمیل‌های مجهز به مهار یا دستگاه‌های شبیه‌ساز وزنه‌برداری استفاده کنند تا فشار کافی به استخوان‌های خود وارد کنند.
همچنین، یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که تغییرات ایجادشده در استخوان‌های موش‌ها در مقایسه با روند طبیعی پوکی استخوان در زمین بسیار سریع‌تر رخ می‌دهد. انسان‌هایی که بیش از شش ماه را در مدار زمین می‌گذرانند، ممکن است دچار کاهش شدید تراکم استخوان شوند که حتی پس از بازگشت به زمین نیز جبران‌ناپذیر باشد. بنابراین، این نتایج نگرانی‌های زیادی درباره سفرهای فضایی طولانی‌مدت، مانند مأموریت‌های مریخ، ایجاد کرده است.
