به گزارش خبرنگار مهر، سال ۴۰۳ برای وزنه‌برداری ایران سال خوش یمنی نبود، علی داوودی و میرمصطفی جوادی دو وزنه‌بردار ایران سهمیه دار المپیک پاریس شدند اما نتیجه آن طور که می‌خواستند رقم نخورد. داوودی که پیش از این حضور در المپیک توکیو هم تجربه و به مدال نقره هم رسیده بود، در تلاش بود تا در آوردگاه پاریس مدال آور باشد اما او با رکورد ۲۰۵ یک‌ضرب، ۲۴۲ دوضرب و مجموع ۴۴۷ کیلوگرم در المپیک پاریس چهارم شد و دستش از مدال کوتاه ماند. با داوودی در مورد اتفاقاتی که در سال ۴۰۳ رقم خورد به گفتگو نشستیم که به شرح زیر است:
* مهمترین اتفاقی که برایتان در سال ۴۰۳ رخ داد؟
به لحاظ ورزشی آن اتفاقی که می‌خواستم در سال ۴۰۳ رقم نخورد و نتوانستم در المپیک پاریس به مدال برسم. اما خدا را شکر مسابقات جهانی با خاطره خوش تمام شد و به مدال رسیدم. در کل سال بدی نبود اما اگر در المپیک مدال می‌گرفتم شرایط خیلی فرق می‌کرد.
* بهترین و بدترین اتفاقی که برای ورزش ایران در سال گذشته رخ داد؟
تلخ‌ترین لحظه ورزشی من بدون شک المپیک پاریس بود. اینکه مدال نگرفتم، تجربه تلخی بود، اما در نهایت یک تجربه است که در آینده به کارم خواهد آمد. لحظه‌ای که آخرین وزنه را زدم و فهمیدم مدال نمی‌گیرم، حسی عجیب داشتم. آن لحظه انگار همه‌چیز تمام شده بود. اگر وزنه ۲۵۷ کیلوگرمی را مهار می‌کردم، مدال از آنِ من بود. گاهی در فوتبال، توپ درست روی سینه بازیکن نمی‌نشیند. برای من هم آن وزنه خوب روی بدنم جا نگرفت. روی پنجه پا بلند شدم و نتوانستم آن‌طور که باید، فشار بیاورم. در طول دو سال تمرین، شاید هزاران بار این حرکت را انجام داده بودم اما در آن لحظه، استقامت بدنم کافی نبود.
وقتی وزنه از دستم افتاد، فشار زیادی به من وارد شد. بدنم کاملاً خالی کرده بود. دیگر نفس و توان برای من نمانده بود. اگر فرصت داشتم و چند دقیقه استراحت می‌کردم، شاید می‌توانستم دوباره تلاش کنم، اما نشد و پرونده المپیک بسته شد. با این‌حال، شاید این اتفاق به صلاحم بود. اگر در المپیک پاریس مدال می‌گرفتم، شاید برای مسابقات جهانی این‌قدر سخت تمرین نمی‌کردم. ولی اصل ماجرا همیشه المپیک است و ویترین همه مسابقات به حساب می‌آید. همه ورزشکاران را هم با مدال المپیک می‌سنجند. آن لحظه فشار زیادی را متحمل شدم اما مطمئنم تجربه آن به من در آینده کمک زیادی خواهد کرد.
* برنامه و هدفی داشتید که در سال قبل به آن نرسیده باشید؟
هدفم کسب عنوان قهرمانی جهان و رسیدن به عنوان قوی‌ترین مرد جهان است. فکر می‌کنم امسال وقت رسیدن به آن باشد و امیدوارم این اتفاق رقم بخورد. در سال ۴۰۴ مهمترین مسابقه ما رقابت‌های جهانی است و بعد از آن مسابقات کشورهای اسلامی است که امیدوارم در این دو مسابقه بتوانیم نتیجه قابل قبولی کسب کنیم.
* به عملکرد رشته خودتان در سال گذشته چند امتیازی می‌دهید؟
به نظرم امسال سال خوبی برای وزنه‌برداری بود. چهره‌های جوانی در این رشته شناسایی شدند و افتخارآفرینی کردند، نسبت به سال قبل تیم قوی‌تر داشتیم و نوید روزهای خوب را به ما می‌دهد.
* بزرگترین نقطه ضعفی که در رشته شما وجود دارد چیست؟
تیم مدیریتی خوبی در فدراسیون مشغول به کار هستند و همگی از مدال آوران و قهرمانان سابق این رشته ورزشی هستند که ورزشکاران را به خوبی درک می‌کنند. نمی‌توان اسم آن را نقطه ضعف بگذاریم ولی اگر مسئولان به وزنه‌برداری توجه بیشتری داشته باشند، در عملکرد ورزشکاران تأثیر می‌گذارد.
* در مسابقات جهانی ۲۰۲۴ بحرین نسبت به مسابقات جهانی ۲۰۲۳ ریاض یک جهش رکورد از شما دیدیم این اتفاق به خاطر چه بود؟
در مسابقات جهانی ریاض در سال ۲۰۲۳ رکوردهایم خوب بود، اما ثابت بود. ولی در مسابقات جهانی بحرین شرایط کمی متفاوت شد، تمرینات پست سر هم بود و آسیب دیدگی کمتری داشتم. ضمن اینکه همکاری خیلی خوبی با کادر فنی داشتیم. شرایط مهیا بود و بدون حاشیه تمرین کردیم. اما وزنه‌برداری مثل بازی مار و پله می‌ماند، یک آسیب دیدگی ممکن است وزنه‌بردار را به پایین‌ترین سطح برساند. من قبلاً آسیب دیده بودم اما در سال ۴۰۳ آسیب دیدگی نداشتم. یکی از دلایل جهش رکوردهایم همین موضوع بود ولی دلیل اصلی انگیزه و هدف بود. برای المپیک هم آماده بودم اما وزنه ۲۵۷ کیلوگرم لحظه آخر از دستم افتاد و اگر آن ثبت می‌شد، یک افزایش رکورد بی سابقه رقم می‌خورد اما نشد.
* در مسابقات جهانی بحرین هم سختگیری داوران بیش از اندازه بود، درست است؟
بله متأسفانه. من خیلی آماده بودم اما وزنه‌ای که مهار کردم را خطا اعلام کردند در صورتی که پیش از این وزنه‌هایی که خطای بیشتری داشتند را قبول کرده بودند اما به من سخت گیری کردند. نمی‌گویم خطا نبود، اما می‌توانستند کمی مهربان‌تر باشند. با وجود اینکه تا مرز اوت کردن پیش رفتم اما خدا را شکر این اتفاق رخ نداد و شرمنده مردم نشدم.
*دلهره آورترین قسمت وزنه‌برداری برای یک وزنه‌بردار چه چیزی است؟
معمولاً وزنه‌های دو ضرب تعیین کننده هستند و اگر یک خطای کوچک رخ بدهد آن وقت همه چیز از دست می‌رود. زمانی که دو وزنه را از دست دادی و باید وزنه سوم را مهار کنی وگرنه همه چیز تمام می‌شود، به نظرم دلهره‌آورترین موقعیت برای یک وزنه‌بردار همین لحظه است. اما ما مدت‌ها برای یک مسابقه تمرین می‌کنیم و در همه شرایط خودمان را محک زدیم و با چنگ و دندان موقعیت را حفظ می‌کنیم. به هر حال تمام تمرینات و استمرار برای مواقعی است که وقتی بدن کم می‌آورد، بتواند وزنه مهم را ثبت کند. واقعاً شرایط سختی است و انءشالله نصیب کسی نشود.
* حضور علیرضا یوسفی را در کنار خودت چطور می‌بینی از این بابت احساس خطر نمی‌کنی؟
نه اتفاقاً. من و علیرضا رقابت خوبی با هم داریم و تمرینات خوبی انجام می‌دهیم. او از چند وقت دیگر به اردوی تیم ملی اضافه می‌شود و به همراه آیت شریفی با هم کار می‌کنیم. فکر می‌کنم حضور هر سه ما کنار هم باعث پیشرفت می‌شود. ما اول از همه رفاقت و پس از آن رقابت داریم. امیدوارم این روند تا سال‌ها ادامه پیدا کند. فکر می‌کنم رقابت ما با هم در سال‌های آینده و به خصوص در مسابقات برون مرزی جذاب خواهد شد. این رقابت دو سر برد است و به سود کشورمان خواهد شد.
* پیش از المپیک پاریس از حمایت مسئولان گلایه داشتی و الان مسابقات مهمی پیش رو است چه توقعی از آن‌ها داری؟
تجربه ثابت کرده اگر مسئولان ما را حمایت کنند شرایط خیلی خوب پیش می‌رود. البته که مسئولان فدراسیون واقعاً با همه توان پای کار هستند و ما را حمایت کردند. ولی هر چقدر که مسئولان کم توجه باشند و کمتر ما را ببینند، در کسب نتیجه تأثیرگذار است. قبلاً وقتی مسئولان حمایت می‌کردند نتایج آن را هم می‌دیدند. من قبل از المپیک سر حقوق حاشیه داشتیم و فکرمان مشغول بود، در حالی که نهایت من اگر می‌خواستم سقف حقوق هم هر ماه بگیریم یک عدد ناچیز می‌شد، اما توجه برای ما مهم بود که اتفاق نیفتاد.
امیدوارم از این به بعد توجه‌ها بیشتر شود، من مطمئنم امسال و سال آینده روزهای خوب وزنه‌برداری خواهد بود. هر چقدر توجه بیشتر باشد حال وزنه‌برداری بهتر خواهد شد. امیدوارم امسال مسئولان ورزش در کنار ما باشند نه در مقابل ما. اگر قبل از المپیک هم گلایه کردیم، همه به خوبی می‌دانستند که ما زیاده‌خواه نبودیم و خواستار حداقل‌ها بودیم. شاید اشتباه کردیم که در موردش صحبت کردیم. چون این اعداد کسی را شاه یا گدا نمی‌کند. مشکل ما عدم توجه بود که وقتی هم اعتراض کردیم فرقی به حالمان نکرد.
