به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، تحولات هنرهای تجسمی در ایران طی یک سال گذشته همچون سال‌های پیشین، طبیعتاً متأثر از متغیرهای مختلفی بوده است که در نگاهی کلی می‌توان این تحولات را در سه ضلع «هنرمند»، «مدیر» و «مخاطب» دسته‌بندی کرد که هر سه اینها، با توجه به شرایط و وضع موجود، ممکن است تأثیرات بیشتر یا کمتری داشته باشند.
به گزارش مهر،در سالی که گذشت، هنرهای تجسمی دستخوش تحولاتی نه چندان مثبت و رو به رشد که ناخواسته بودند؛ شد. اما می‌توان گفت که حال هنرمندان به ویژه آنهایی که دوری گزیده بودند، مساعدتر شد و به میدان آمدند؛ هرچند در نهایت آن طور که باید و شاید هنرهای تجسمی نتوانست ضلع «هنرمند» را قوی‌تر از سال‌های قبل نمایان کند.
طبق رسم هر ساله در گروه هنر خبرگزاری مهر، بر آن شدیم که برخی رویدادها و اتفاقات سال ۱۴۰۳ را با تمرکز بر وجوه «خبری» آنها مرور کنیم که این انتخاب‌ها در گستره تأثیرگذاری‌شان (اعم از مثبت و یا منفی) در حوزه فعالیت خود بوده است. بنابراین در گزارش پیش‌رو، به بازخوانی دستاوردها و تجربه‌های «هنر ایران در حوزه تجسمی» در سالی که گذشت، با کمی چاشنی نقد پرداختیم که در ادامه می‌خوانید.
روایت اول؛ بی‌رمقی پاویون ایران در بینال هنر ونیز
فروردین ماه بود که در یک نشست خبری اعلام شد ایران در بینال هنر ونیز غرفه خواهد داشت و برای حمایت از کودکان مظلوم غزه، آثاری از هنرمندان برجسته ایرانی؛ کاظم چلیپا، مرتضی اسدی، مصطفی گودرزی، عبدالحمید قدیریان و غلامعلی طاهری با این موضوع روانه ایتالیا خواهند شد.
گذشته از دغدغه ارزشمندی که موضوع پاویون ایران داشت اما می‌توان گفت یکی از ضعیف‌ترین حضورهای ایران در بینال هنر ونیز رقم خورد، چراکه بر اساس نظر کارشناسان و حتی هنرمندانی که آثارشان در این غرفه ایران به نمایش گذاشته شده بود، غرفه‌ای که برای ایران در نظر گرفته شده بود، از وجاهت کافی برخوردار نبود! امیر عبدالحسینی کیوریتور ارشد پاویون ایران در بینال ونیز نیز در گفتگو با خبرنگار مهر به این موضوع اذعان کرد و معتقد بود که غرفه ایران در بینال ونیز به لحاظ ایده، طراحی و روایت، خوب است اما به لحاظ اجرا، بنا به دلایلی مانند مکان برگزاری که برای این چیدمان در نظر گرفته شده، مناسب نبود.
وی درباره شرایط غرفه ایران بیان کرد: اینکه غرفه ایران در یک ساختمان مسکونی قدیمی واقع شده، زیبنده نیست. اگرچه این فضا در ۲ دوره از بینال به عنوان غرفه رسمی ایران معرفی شده بود اما شاید در آن زمان تصوری وجود داشته که تنها چند اثر روی دیوارها نصب خواهد شد. ولی در رویکردهای نمایشگاهی معاصر، نصب چند اثر روی دیوار، معنای چندانی را متبادر نمی‌کند و چگونگی ارائه آثار و روایت نمایشگاهی اهمیت مضاعفی دارد.
در پاویون کشورهای دیگر هم علاوه بر طرح و ایده و روند آثار، جنبه‌های روایتی نمایشگاه اهمیت داشت و نصب و ارائه آثار با روایت مفهومی که در اطراف آنها شکل می‌گرفت، معنا پیدا می‌کرد. از همین منظر به امکانات صوتی، تصویری، نورپردازی و بهره‌مندی از رسانه‌های هنری جدید در کنار قابلیت‌های نمایشگاهی توجه شده بود. اگرچه سناریو و روایت مفهومی ارائه شده در پاویون ایران قابل توجه بود اما فضای محدود و نامناسب غرفه، سبب شد که در اجرای روایت با چالش مواجه شویم.
از دیگر حواشی پیش آمده حول موضوع بینال هنر ونیز این بود که در مراسم افتتاح نمایشگاه بازنمایی آثار حاضر در بینال ونیز در موزه هنرهای معاصر تهران، امیر عبدالحسینی کیوریتور ارشد پاویون ایران در بینال ونیز حضور نداشت.
محمدمهدی اسماعیلی وزیر وقت فرهنگ نیز در پاسخ به پرسش خبرنگار مهر درباره برخی نارضایتی‌ها درباره مکان غرفه ایران در شصتمین بینال ونیز و تعامل با رایزنی فرهنگی ایران در ایتالیا برای حل این مشکل، از این موضوع اظهار بی اطلاعی کرد و گفت: من چندین سال قبل از دوسالانه ونیز بازدید کردم و همه چیز خوب بود اما از این مورد که شما ذکر کردید بی اطلاعم و به من گزارش نشده است و اگر موردی هست حتماً از آقای سالاری پیگیری کنید.
روایت دوم؛ چشم در چشم با هنرمندان برجسته دنیا و یک تجربه منحصر به فرد
آثار گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران همیشه مورد توجه پژوهشگران، هنرمندان، دانشجویان و علاقه‌مندان به هنر بوده است، چراکه در زمره ناب‌ترین و بی‌نظیرترین آثار هنر معاصر و مدرن جهانی به حساب می‌آید. موزه هنرهای معاصر تهران مالک یکی از ۵ تا ۱۰ مجموعه مهم هنر نوگرا در دنیاست. این موزه دارای آثار مهمی از جنبش‌های اکسپرسیونیسم انتزاعی، پاپ آرت، مینی‌مالیسم، مفهومی و فوتورئالیسم بوده و همچنین گنجینه‌ای غنی از آثار پرتره جهان از نقاشی و عکاسی گرفته تا مجسمه را شامل می‌شود.
از اواسط مهر ۱۴۰۳، پرتره‌های گنجینه موزه در قالب نمایشگاه «چشم در چشم» به تماشا گذاشته شده‌اند و این فرصت کم نظیر و تجربه‌ای منحصر به فرد دست داد تا مخاطبان از این آثار دیدن کنند؛ آثاری که دیدن آنها شاید چند سال یک بار میسر شود. آن ری دو تولوز لوترک، پابلو پیکاسو، ونسان ونگوگ، اندی وارهول، آلبرتو جاکومتی، جیمز انسور، ادوارد مونه، جیم داین، ژان دوبوفه، رابرت راشنبرگ، فرنان لژه، خوان میرو، کمال الملک، بهمن محصص، مارکو گریگوریان، محمود جوادی پور، احمد اسفندیاری، ژازه تباتبایی، کامبیز درم بخش، غلامحسن نامی، مهدی سحابی، فرشید ملکی، کوروش گلناری برخی از هنرمندانی هستند که آثار پرتره آنها روی دیوار موزه هنرهای معاصر تهران رفت.
اما نکته حائز اهمیت و جالب توجه این نمایشگاه که سبب شد به عنوان یکی از روایت‌های تجسمی در خبرگزاری مهر به آن بپردازیم، صف‌های طولانی علاقه‌مندان به هنر پشت در موزه هنرهای معاصر تهران برای تماشای این آثار بود که نشان از علاقه مردم و هنردوستان به این آثار و گنجینه غنی مملکت دارد. همین صف‌های طولانی، سبب شد تا این نمایشگاه برای چندین بار تمدید شود و در نهایت ۲۳ دی به پایان رسید.
روایت سوم؛ یک کلاهبرداری قانونی از هنرمندان تجسمی!
۲۹ آذر ۱۴۰۳، نشست خبری با عنوان تشریح جزئیات ستاد بزرگداشت نود سالگی فروغ فرخزاد در خانه هنرمندان ایران برگزار شد. علیرضا عزیزی مدیر و مؤسس ستاد بزرگداشت فروغ فرخزاد و سهراب سپهری در این نشست خبری با تاکید بر اینکه قصدش از برگزاری بزرگداشت فروغ فرخزاد و سهراب سپهری، اشاعه فرهنگ و هنر در داخل و خارج از کشور است، از برگزاری نمایشگاهی متشکل از ۹۰ اثر تجسمی، در روز ۷ دی در گالری آریانا خبر داد.
عزیزی درباره حواشی به وجود آمده حول فعالیت‌های این ستاد در برگزاری بزرگداشت سهراب سپهری و فروغ فرخزاد و فروش آثار هنری و ۷۰۰ هنرمندی که به امید راه‌اندازی بنیاد و موزه‌ای به نام ۲ چهره پرفروغ ادبیات و هنر (سهراب و فروغ)، آثار خود را به مؤسسه فرهنگی هنری فرهیختگان عصر هنر به مدیریت وی اهدا کرده‌اند، با رد تمامی ادعاهای مطرح شده درباره راه‌اندازی موزه و بنیاد، گفت: مالکیت ۲ هزار اثر تجسمی موجود در گنجینه ما، با مؤسسه فرهیختگان عصر هنر به مدیریت من است و همه هنرمندان نیز این آثار را به مؤسسه و شخص من اهدا کردند.
حقوق معنوی نیز مشخص است؛ همه شعرها، تصاویر فروغ و سهراب در اختیار حقوقی ما قرار دارد اما تعداد اندکی از هنرمندان از اطلاعات ما استفاده کردند و با توجه به وجود کپی رایت و اینکه به هنرمندان گفته شده بود خالق آثاری هستند که منحصراً برای این مجموعه تولید می‌شود، با این وجود این آثار سر از حراجی‌های داخل و خارج از کشور درآوردند و بدون توجه به کپی رایتی که در اختیار ستاد بود، تعدادی از هنرمندان آثار را برای مصارف شخصی خود مورد استفاده قرار دادند. در حال حاضر گنجینه ما دارای بیش از ۲ هزار اثر هنری است که از آنها نگهداری می‌شود و تمام مباحث مربوط به فروش آثار شایعه است.
ماجرا به همین جا ختم نشد و به فاصله چند روز پس از مطرح شدن این سخنان، هنرمندانی که آثارشان را برای تأسیس موزه «سهراب سپهری» و «فروغ فرخزاد» اهدا کرده اما با تناقضاتی مواجه شده بودند، به صورت جمعی اعتراض خود را در قالب یک بیانیه به ستاد برگزاری بزرگداشت این ۲ چهره ادبی و هنری منتشر کردند. در این بیانیه، هنرمندان نگرانی و پرسش‌گری جامعه هنرمندان در مورد مالکیت و سرنوشت این مجموعه عظیم معنوی و مادی را اعلام کردند، چراکه این مدیر ستاد بزرگداشت «فروغ و سهراب» در نهایت رسماً اعلام کرد که مالکیت و کپی‌رایت تمامی آثار مجموعه، متعلق به شخص ایشان و مؤسسه‌ای تحت مدیریتش است و موزه‌ای هم در کار نخواهد بود.
هماهنگی این هنرمندان و اقدام به موقع آنها از سوی صنف‌شان سبب شد تا اندکی از ناگواری این اتفاق کاسته و حداقل موجب شود که دیگر هنرمندان عرصه هنرهای تجسمی نیز چشم و گوش خود را برای اهدا یا فروش آثارشان باز کنند.
این بیانیه در حالی منتشر شد که راه‌اندازی کارگروه حقوقی معاونت هنری به عنوان اولین پرونده بزرگ و جدی هنرمندان مورد توجه قرار گرفته است؛ همچنان‌که وحید آگاه دبیر کارگروه حقوقی معاونت امور هنری در گفتگو با خبرنگار مهر از اقدامات ویژه این کارگروه برای هنرمندان آزرده خاطر خبر داد که به محض رسیدن به نتیجه اطلاع رسانی خواهد شد. وی، انتشار بیانیه کارگروه حقوقی معاونت هنری وزارت فرهنگ را اولین اقدام این کارگروه دانست.
روایت چهارم؛ ماجرای آثار موزه امام علی (ع)
نیمه دوم شهریور ۱۴۰۳ بود که خبری در فضای مجازی مبنی بر فروش یا ناپدید شدن ۳۰ تابلوی ارزشمند هنری که متعلق به موزه هنرهای دینی امام علی (ع) است، منتشر شد. اما مهرداد باقری رئیس سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران در جلسه دویست و شصت و پنجم شورای اسلامی شهر تهران در مورد این موضوع توضیح داد و گفت: موضوع تابلوهای موزه امام علی (ع) به دستاویزی برای افراد تبدیل شد و این جدا از دغدغه مدیریت شهری است و متأسفانه این روال به جای خوبی کشیده نشد و فضای سیاسی در برخی رسانه‌ها ایجاد شد! در برخی رسانه‌نماها دچار سیاه نمایی هستیم؛ سیاست سازمان فرهنگی و هنری توسعه زیست بوم آثار هنری است چراکه هنرمند و اثر هنری او بر رفتار مدیریت شهری اثر می‌گذارد.
وی با بیان اینکه این موضوع با مشورت صاحب نظران شورای اساتید شکل می‌گیرد، عنوان کرد: ما با حمایت رئیس شورای شهر از اساتید، نظر خواستیم و مدیران سابق شهرداری را به شورا اضافه کردیم تا یک سند سیاستی به جمع بندی برسد. در گام اول ساماندهی شمارش آثار را در دستور کار قرار دادیم که متأسفانه آثار انباشت شده بود و مشخص نبود که با چه قیمتی و چه کیفیتی و چندباره خریداری شده و سازمان تمام آثار را در یک انبار ذخیره کرده بود و این در حالی است که سال‌ها بود که اکران موزه‌های تهران انگشت شمار بود، بنابراین بزرگترین اکران هنری مربوط به ولادت امام علی (ع)، هفته دفاع مقدس و اکران‌های مرتبط با فلسطین در موزه امام علی (ع) انجام شد.
پس از گذشت چند ماه، در روزهای ابتدایی بهمن ماه، نرگس معدنی‌پور رئیس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای اسلامی شهر تهران از گنجینه موزه امام علی (ع) و ۲۸ اثر هنری بازگردانده شده که تابستان برای نمایش در نمایشگاه دائمی «World Art Dubai» ارسال شده بود، بازدید به عمل آورد و صحت و سلامت آثار را تأیید کرد.
معدنی‌پور گفت: با توجه به تذکرات اعضای شورا و توضیحات رئیس سازمان فرهنگی و هنری و به دنبال آن پیگیری‌ها و بررسی‌های کارشناسی کمیسیون فرهنگی و اجتماعی و کمیته هنری شورا مبنی بر ارسال ۳۰ اثر به خارج از کشور برای نمایش و فروش، سازمان فرهنگی و هنری اعلام کرد که تنها ۲ اثر از هانیبال الخاص به فروش رسیده و مابقی آثار تنها به نمایش گذاشته شده و به سازمان و موزه امام علی (ع) بازگشته است. پس از اعلام این موضوع، اسناد نیز مشاهده و مشخص شد که این آثار بر اساس اختیاری که به هیئت امنا داده شده، خارج شده و کاملاً بر اساس بررسی‌های کارشناسی بوده است.
رئیس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای اسلامی شهر تهران با تاکید بر اینکه مدارک را بررسی کرده‌اند و سازمان نیز اسناد را برای شورا ارسال کرده است، یادآور شد: تمام آثار بر اساس صورت جلسه هیئت امنا و موافقت آنها انتخاب و خارج شده و در واقع مجوز هیئت امنا را داشته و این موضوع جز اختیارات سازمان فرهنگی و هنری است. آنچه اهمیت داشت، این بود که آثار به کشور برگردد و در فضای موزه قرار بگیرد. کمیته هنری شورا موظف به بررسی این موضوع شد و این اقدام صورت گرفت و گزارش بررسی‌ها ارائه شد. بنده نیز امروز از موزه بازدید کردم که این اطمینان حاصل شود که آثار به گنجینه بازگشته است.
روایت پنجم؛ از فروش اثری که اصالتش زیر سوال بود تا غیرقانونی بودن فروشش!
پس از فروش اثر تاریخی منتسب به رضا عباسی در بیست و دومین حراج تهران در روز جمعه ۲۶ بهمن ۱۴۰۳، جنجال‌ها نسبت به قانونی بودن فروش این اثر و همچنین اصالت آن، بالا گرفت.
این حراج در حالی برگزار شد که ساعاتی مانده به آغاز حراج، لیلا خسروی سرپرست اداره کل موزه‌های معاونت میراث فرهنگی، به فروش آثار هنرهای سنتی که قدمت آنها به بیش از ۱۰۰ سال می‌رسد و در حراج تهران برای فروش ارائه شده، واکنش نشان داد. روز بعد از برگزاری نیز، حراج تهران نسبت به سخنان سرپرست اداره کل موزه‌های معاونت میراث فرهنگی واکنش نشان داد و بیانیه‌ای صادر کرد که در آن از قانونی بودن فروش اثر رضا عباسی با قدمتی بالای صد سال سخن گفت.
اما پس از غائله چند روزه بر سر قانونی بودن این حراج، روز ۲۹ بهمن در نشستی خبری، مسئولان وزارت میراث فرهنگی درباره حراج این تابلو واکنش نشان دادند و درباره اینکه گفته شده بود، مجوز حراج را صادر کرده‌اند، توضیحاتی دادند. علی دارابی قائم مقام وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی و معاون میراث فرهنگی با بیان اینکه مجوز برای حراج آثار معاصر کمتر از ۱۰۰ سال را وزارت ارشاد باید بدهد، گفت: برای این حراج مکاتبات زیادی شده است. ما گفتیم که باید اصالت آن سنجیده شود. یگان حفاظت هم ورود کرد. سازمان بازرسی هم این پرونده را در دست بررسی دارد. در چهار سال اخیر مجوز حراج‌ها به حداقل و یک یا دو مورد رسید که برای آنها هم سختگیری کردیم. ما هم مثل شما نگرانی‌هایی داریم. چطور می‌توان اثری در سال ۱۴۰۳ معاصر باشد، ولی سال بعد که دوباره مطرح می‌شود بگوییم یک قرن گذشته و حالا تاریخی شده است؟ اینها جزو آئین‌نامه‌ای است که اصلاح خواهیم کرد.
صالحی امیری وزیر میراث فرهنگی هم گفت: بیانیه وزارت میراث فرهنگی در این باره رسمی است و مؤسسات باید آن را بپذیرند. بیانیه‌ای که صالحی امیری به آن اشاره کرد به این موضوع تاکید داشت که بر اساس قانون حفاظت آثار ملی و فرهنگی مصوب ۱۳۰۹ و آئین‌نامه‌های اجرایی آن، فروش و خروج هرگونه اشیا و آثار تاریخی و فرهنگی با قدمت بیش از ۱۰۰ سال بدون اخذ مجوز از معاونت میراث فرهنگی، ممنوع و غیرقانونی است.
روایت ششم؛ باغ بی‌برگی «تجسمی فجر»
هفدهمین دوره جشنواره هنرهای تجسمی فجر که دهه سوم بهمن با بخش‌های مختلفی شامل بخش استانی «سرزمین من»، نمایشگاه «گنجینه‌ها» شامل آثار درویش عبدالمجید طالقانی و علی اکبر گلستانه، نمایشگاه عکس میشل ستبون با عنوان «یادداشت‌های یک دوربین»، نمایشگاه آثار کیوریتوری «درخت زرین» و بخش «جشن‌ها و جشنواره‌ها» در این دوره برگزار شد، روز ۴ اسفند در برنامه‌ای قریب الوقوع، با برگزاری مراسم اختتامیه به پایان رسید و در این مراسم برگزیدگان استانی مورد تقدیر قرار گرفتند. همچنین به دلیل حضور پررنگ زهرا بهروزآذر معاون امور زنان و خانواده رئیس جمهور در برنامه‌های معاونت هنری، از زنان برتر استانی نیز قدردانی شد. بخش تجلیل از فعالان هنرهای تجسمی نیز در این دوره مورد توجه قرار گرفت.
اما با این حال، به نظر می‌رسد که هیاهوی این دوره از جشنواره تجسمی فجر بیش از کارکرد و عملکرد آن بوده است و تنها برای اینکه جای خالی برگزاری آن حس نشود، برگزار شد. برای مثال، بخشی از جشنواره هنرهای تجسمی فجر که نسبت آن را با «فجر انقلاب» نشان می‌دهد، به گفته امیر راد یکی از مدیران جشنواره در گفتگو با خبرنگار مهر، نمایشگاه «یادداشت‌های یک دوربین» با نمایش مجموعه عکس‌های میشل ستبون عکاس فرانسوی از روزهای انقلاب است اما این نمایشگاه، بارها در ایران برگزار شده است که اولین بار نیز در دومین و سومین دوره جشنواره هنرهای تجسمی فجر (که سیدعباس میرهاشمی دبیرکل جشنواره بود) در موزه هنرهای معاصر تهران و موزه هنرهای معاصر اهواز روی دیوار رفت.
بخش «درخت زرین» را شاید بتوان جدی‌ترین بخش این دوره جشنواره هنرهای تجسمی فجر قلمداد کرد، چراکه شامل آثاری جدید از هنرمندان هنرهای تجسمی بود، آثاری که با انتخاب کیوریتور ارشد این بخش جمشید حقیقت شناس گردآوری شده بود. جدا از اینکه مدیریت این جشنواره بزرگ به مدت زمان دو ماهه تقلیل پیدا کرده بود اما انتقاداتی به این نمایشگاه نیز وارد است و به نظر می‌رسد این نمایشگاه در حد و اندازه‌های رویداد بزرگ «تجسمی فجر» نبود! چراکه مشابه این نمایشگاه و شاید چند پله بالاتر از آن را در چهاردهمین دوره جشنواره هنرهای تجسمی فجر شاهد بودیم، دوره‌ای که جمشید حقیقت شناس نیز به عنوان کیوریتور حضور داشت و آثاری به مراتب باکیفیت‌تر دیدیم. همچنین، اجرای موسیقی نامأنوس با فضای «تجسمی فجر» و فرهنگ ایرانی با استفاده از ساز بومی استرالیایی با عنوان صدای هزارساله، از جمله حواشی این بخش رویداد بود.
ساز دیجیریدو (ساز بومی استرالیا)
از آنجایی که جشنواره تجسمی فجر در سال‌های اخیر، قابلیت پرزنت هنرمندان را آن‌قدری که حراج‌ها و گالری‌ها این کار را انجام می‌دهند، ندارد، حضور هنرمندان شاخه‌های مختلف را در این رویداد کمتر شاهد هستیم.
همچنین، پراکندگی محل برگزاری این جشنواره در پایتخت، نیاز به سیر گردشی مخاطبان در میان شلوغی‌ها و ترافیک روزهای پایانی سال در تهران داشت که به نظر می‌رسد این پراکندگی مکانی، تمهیدی بود که ضعف‌های جشنواره تجسمی فجر کمتر به چشم بیاید. با توجه به زمان کوتاه، تقسیم بندی کاری که شده بود هر کدام از مدیران بخش‌ها با توجه به بضاعت خود آثار را در بخش‌های مختلف گردهم آوردند اما علیرغم ظرفیتی که سیدعباس میرهاشمی در دعوت از هنرمندان عکاس داشت، بخشی را که مربوط به عکس در فرهنگسرای نیاوران به نمایش درآمد، می‌توان ناموفق‌ترین بخش «تجسمی فجر» به حساب آورد.
روایت هفتم؛ پیکاسو در تهران و ماجرای آسیب به آثارش
شهریور ۱۳۹۷ بود که بازسازی و مرمت ساختمان و گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران آغاز شد؛ طبعاً یکی از ترس‌هایی که در رابطه با موضوع بازسازی وجود داشت، آسیب‌هایی بود که ممکن بود به دلایل مختلف جابه‌جایی یا تغییرات دمایی برای آثار هنری گنجینه پیش آید اما مدیران وقت اطمینان دادند که چنین اتفاقاتی برای آثار نمی‌افتد. البته که پیش از آغاز بازسازی نیز آثار هنری گنجینه موزه هنرهای معاصر نیاز به مرمت داشته‌اند که از آن جمله می‌توان به مرمت ۳ تابلو به دست آلمانی‌ها اشاره کرد؛ آبان ماه ۱۳۹۵ بود که ۳ تابلوی موزه هنرهای معاصر تهران با نام‌های «تاریخ طبیعی» اثر ماکس ارنست، «نقاش و مدلش» اثر پابلو پیکاسو و یک اثر بدون عنوان از فرانتس کلاین به دست ۲ هنرمند مرمت کار آلمانی، هانا استریچر و آنکه کلوزمیر طی ۱۱ روز در موزه هنرهای معاصر ایران مرمت شدند.
بنابراین، اتفاقی همچون بازسازی و ۲ برابر شدن فضای گنجینه موزه، نیز ممکن است شرایطی را ایجاد کند که برخی آثار قدیمی گنجینه مورد خدشه و آسیب قرار بگیرند و این اتفاق اجتناب ناپذیر بوده است.
در گفتگویی که با رضا دبیری‌نژاد مشاور موزه‌ها و میراث هنر معاونت هنری وزارت فرهنگ داشتیم و مشروح آن را می‌توانید اینجا بخوانید.
درباره برخی آثار گنجینه که نیاز به مرمت دارند، صحبت شد و اتفاقاً مشخص شد که برخی آثار پابلو پیکاسو موجود در موزه برای نمایشگاهی که از این هنرمند برپا شد، نیاز به مرمت داشت. البته در این گفتگو مشخص نشد که دلیل اصلی این آسیب‌ها به آثار گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران چیست اما قدمت این آثار و شرایط نگهداری آنها از جمله مواردی است که می‌توان حدس زد چرا این آثار نیاز به مرمت پیدا کرده‌اند.
مراسم افتتاحیه نمایشگاه آثار پابلو پیکاسو با عنوان «پیکاسو در تهران» نیمه اسفند در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد. در این مراسم، بسیاری از علاقه‌مندان، هنرمندان، سفرا و رایزنی‌های فرهنگی کشورهایی چون چین، لهستان، پرتغال، اسپانیا، مکزیک، اندونزی و ژاپن حضور داشتند که برای تماشای آثار خاص این هنرمند اسپانیایی به موزه آمده بودند که نوید بازدیدهای پرشور و پرازدحام از این نمایشگاه را در ایام تعطیلات نوروز می‌دهد.
۲۴۴۵۷
