در جریان بحران موشکی کوبا که جهان در آستانه جنگ و نابودی اتمی قرار گرفته بود، اقدام و تلاشهای کسی چون برتراند راسل فیلسوف بزرگ مثال زدنی و ستودنی است. او که زمانی از تهدید اتمی شوروی به امید عدم پیش روی بیشتر آن در اروپا حمایت می کرد، در جریان بحران مذکور موضعی متفاوت اتخاذ کرد.
قابل اشاره است شوروی در واکنش به تأسیس پایگاه اتمی آمریکا در ترکیه، اقدام به تأسیس پایگاهی مشابه در کوبا کرده بود و راسل تلاشهای بسیاری برای ممانعت از جنگ هسته ای کرد.
نیکیتا خروشچف به راسل نامه هم نوشت و راسل خروشچف را تشویق کرد که برای جلوگیری از نابودی جهان پیش قدم شود. راسل به او گفت که انتظاری از دولت های کاپیتالیستی نمی رود و چشم امید ما به کشور سوسیالیستی شما است تا برای حفظ انسان کاری کنید(نقل به مضمون).
راسل یکی از نمادها و قهرمانان بحران مذکور است. حال مواجهه و لحن او با رییس کشور شوراها را مقایسه کنید با برخورد برخی روشنفکران و مخالفان وطنی مدعی صلح که پس از برجام، به جای تحسین رهبر جمهوری اسلامی، زبان به تمسخر گشودند.
باید بدانیم این دسته از مخالفان تمسخرگر، جنگ طلب اند نه صلح طلب. اینان طرفدار تحریم هایی هستند که فشار آن در وهله اول به مردم تحمیل می شود.
