به گزارش ایرنا، در این مطلب ادعا شده که دونالد ترامپ در نامه‌ای که اوایل ماه مارس برای ایران ارسال کرد به تهران اولتیماتوم داد که «طی دو ماه با آمریکا به توافق هسته‌ای جدیدی برسید وگرنه با اقدام نظامی مستقیم روبه‌رو خواهید شد.» در این نامه به میانجی‌گری امارات متحده عربی که نمایندگانش حامل پیام بودند، ترجیح ترامپ برای راه‌حل دیپلماتیک ابراز شده بود. در این نامه ترامپ گفته بود که ترجیح می‌دهم توافقی صلح‌آمیز داشته باشیم تا گزینه دیگر.
در سه هفته‌ای که ایران صرف بررسی چگونگی پاسخ‌دهی به نامه ترامپ کردند، آمریکا فشارها را افزایش داد. ابتدا، حملات هوایی سنگینی علیه یمن، متحد ایران در منطقه آغاز شد و تا امروز ادامه دارد. سپس، آمریکا برای نخستین‌بار تحریم‌هایی علیه شرکت‌های چینی خریدار نفت خام ایران را اعمال کرد. در روزهای اخیر نیز ارتش آمریکا یک ناوگان بمب‌افکن پنهان‌کار B-2 را به پایگاه «دیه‌گو گارسیا» در اقیانوس هند، در نزدیکی ایران و یمن، منتقل کرد.
ایران نهایتاً پنج‌شنبه گذشته به‌طور رسمی از طریق عمان، میانجی ترجیحی‌اش، مذاکرات مستقیم با آمریکا را رد کرد. مسعود پزشکیان اعلام کرد که جمهوری اسلامی تا زمانی که سیاست فشار حداکثری برقرار باشد، حاضر به گفت‌وگوی مستقیم با دولت ترامپ نیست، اما تمایل دارد از طریق عمان وارد مذاکره غیرمستقیم با واشنگتن شود.
آیا اولتیماتوم ترامپ الزاماً به رویارویی منجر خواهد شد؟ نه الزاماً، در واقع استراتژی ترامپ «افزایش تنش برای کاهش تنش» است.
اما اینکه ضرب‌الاجل دوماهه ترامپ برای رسیدن به توافق نهایی است یا صرفاً آغاز مذاکرات، هنوز مشخص نیست. در هر صورت، بعید است به‌ویژه پس از خروج یک‌جانبه ترامپ از توافق هسته‌ای در ۲۰۱۸، دو طرفی که چنین بی‌اعتمادی عمیقی به یکدیگر دارند بتوانند در چند هفته یا حتی چند ماه بر سر مسائلی چون برنامه هسته‌ای ایران و حمایت از نیروهای تحت حمایت ایران در منطقه‌ای به توافق برسند.
اما آیا این یعنی اولتیماتوم ترامپ الزاماً به رویارویی منجر خواهد شد؟ نه الزاماً. در واقع، استراتژی ترامپ «افزایش تنش برای کاهش تنش» است.
در حالی که ساختار اطلاعاتی آمریکا می‌گوید ایران در حال ساخت سلاح هسته‌ای نیست با این حال دولت‌های اروپایی مدت‌هاست هشدار داده‌اند که اگر ایران تا تابستان فعالیت‌های غنی‌سازی‌اش را مهار نکند، تحریم‌های سازمان ملل که در قالب برجام برداشته شده بودند را باز می‌گردانند، اقدامی که باید پیش از انقضای برجام در اکتبر انجام شود، چون پس از آن امکان حقوقی‌اش از بین می‌رود. از طرف دیگر ایران تهدید کرده که در صورت اعمال این تحریم‌ها از پیمان عدم اشاعه سلاح‌های هسته‌ای خارج می‌شود.
با این حال، هم ترامپ و هم ایران ترجیح می‌دهند در کوتاه‌مدت از رویارویی نظامی پرهیز کنند. ائتلاف سیاسی ترامپ شامل هم تندروهای سنتی جمهوری‌خواه و هم انزواطلبان است، مخالف ورود ایالات متحده به جنگ‌های بی‌پایان جدید هستند. اگرچه چهره‌هایی مانند مارکو روبیو، وزیر خارجه، مایک والتز، مشاور امنیت ملی و پیت هگ‌ست، وزیر دفاع آمریکا از رویکرد تهاجمی‌تری در قبال جمهوری اسلامی حمایت می‌کنند، اما هیچ‌یک از آن‌ها مسئول مستقیم پرونده ایران نیستند؛ این مسئولیت بر عهده استیو ویتکوف، فرستاده ویژه ترامپ در خاورمیانه و چهره‌ای غیررسمی و متمایل به خویشتن‌داری است.
مهم‌تر اینکه، ترامپ با شعار صلح‌طلبی به میدان آمد و بارها ترجیح خود به توافق را اعلام کرده، چون معتقد است هرگونه حمله نظامی به ایران می‌تواند آمریکا را وارد جنگی نامحبوب کند که منابع داخلی را منحرف کرده، به منافع دوستانش در خلیج فارس آسیب بزند و سود سیاسی کمی داشته باشد. «جِی‌دی ونس»، معاون رئیس‌جمهور ترامپ و از چهره‌های برجسته طیفی که شعار ترامپ برای احیای قدرت آمریکا را دنبال می کنند نیز در چت گروهی فاش‌شده هشدار داده بود که حمله به یمن برای کمک به اروپایی‌ها می‌تواند قیمت نفت را بالا ببرد، چیزی که باید از آن اجتناب کرد. در سوی دیگر، ایران نیز به دنبال توافقی است که تحریم‌ها را کاهش دهد.
نویسنده این مطلب در پایان ادعا می‌کند که تهدید به بروز بحران در اواخر سال جاری، فرصتی برای ترامپ فراهم می‌کند تا ایران را برای ارائه امتیازاتی تحت فشار قرار دهد که به او امکان دهد ادعای پیشرفت کند و از بازگشت تحریم‌ها جلوگیری کند اما با توجه به تحولات منطقه ایران به‌سختی حاضر خواهد بود امتیاز زیادی بدهد. تنها بخش از برنامه هسته‌ای که شاید بتواند روی آن مصالحه کند، ذخیره اورانیوم با غنای ۶۰ درصد است که ممکن است تهران حاضر به توقف آن شود.
در حالی که دستیابی به توافقی اساسی تا پیش از تابستان بعید است، تمایل متقابل دو طرف به پرهیز از تشدید تنش نشان می‌دهد که ترامپ احتمالاً به امتیازات محدود اما عملی ایران پاسخ مثبت خواهد داد.
