به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا ، در دل کوهستان‌های دورافتاده استان سیستان و بلوچستان، روستای گیران با جمعیت تنها ۱۳۰۰ نفر در حال دست و پنجه نرم کردن با یک بحران است که نه تنها سلامت مردم، بلکه آینده این منطقه را تهدید می‌کند. روستایی با ۳۰۰ خانواده که برای تأمین آب شرب و بهداشتی با چالش‌هایی مواجه هستند که انگار هیچ‌کس صدایشان را نمی‌شنود.
ساکنان این روستا که در منطقه‌ای مرزی واقع شده‌اند، نه تنها از دسترسی به آب شرب محروم هستند، بلکه وضعیت بهداشتی آنها به فاجعه‌ای تبدیل شده است. شرایطی که در آن آب شرب غیر بهداشتی، روز به روز مردم را به مرز بیماری‌های گوارشی و روده‌ای نزدیک‌تر می‌کند.
عبدالعزیز گیلانی، بهورز خانه بهداشت روستای گیران در سیستان و بلوچستان، در گفت‌وگویی با خبرنگار اجتماعی رکنا، از شرایط تامین آب این روستا و مشکلات حاد آن پرده برداشت و اظهار داشت: "روستای گیران در نقطه‌ای دورافتاده در شرق استان سیستان و بلوچستان قرار دارد، در مرز سه استان هرمزگان، کرمان و سیستان و بلوچستان. این منطقه کوهستانی و دست‌نیافتنی است، جایی که ۳۰۰ خانواده با جمعیتی حدود ۱۳۰۰ نفر در آن زندگی می‌کنند. جاده‌های دسترسی به روستا، ۳۰ کیلومتر خاکی و کوهستانی است که حتی برای رفت و آمد روزمره دشوار است.
پس از روستای اصلی، سه آبادی دیگر وجود دارد که رسیدن به آنها تنها با پیاده‌روی ممکن است و این خود مشکلات زیادی به همراه دارد. یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های این منطقه، کم‌آبی و خشکسالی است که به معضل اصلی تبدیل شده است. در گذشته، یک سیل‌بند و قنات وجود داشت که به تأمین آب کشاورزی کمک می‌کردند، اما این منابع به دلیل خشکسالی خشک شده‌اند. چاهی که در سال ۷۰ برای تأمین آب حفر شد، اکنون خشک شده و دیگر قابل استفاده نیست.
چهار سال پیش حدود، ۱۰۰ میلیون تومان برای اصلاح سیستم آبرسانی تخصیص داده شد، اما تمام این پول‌ها تنها به هدر رفت. چاهی که به تازگی حفر کردند، همچنان بی‌آب است و هیچ پیشرفتی در تأمین آب نداشتیم. مسئولین به جای حل مشکل، تنها هزینه‌های بی‌نتیجه‌ای انجام دادند. این بحران آب، مردم را با مشکلات بهداشتی و بیماری‌های مختلف روبرو کرده است. آب مصرفی غیر بهداشتی است و مردم دائم در معرض بیماری‌های روده‌ای و اسهال هستند. وضعیت بهداشتی به قدری بحرانی است که در کنار کمبود آب، مشکلات دیگر هم به شدت به چشم می‌خورد."
وی همچنین اضافه کرد: "بالای کوه، چشمه‌ای وجود دارد که فاصله‌اش از روستا ۱۰ کیلومتر است. این چشمه در گذشته بهسازی شده بود، اما طوفان گنو تمام لوله‌ها را خراب کرد و سیستم آبرسانی از بین رفت. متاسفانه بعد از خرابی این سیستم، هیچ کمکی از سوی مسئولین فاضلاب به ما نشد و لوله‌ها به تدریج فرسوده و غیرقابل استفاده شدند. این چشمه زمانی قادر به تأمین ۴۰ هزار لیتر آب در روز بود، اما حالا دسترسی به آن برای ما به شدت دشوار و پرهزینه است.
وی تاکید داشت:" مشکل اصلی، اما برای زنان و دختران روستا، دسترسی به آب است. آنها مجبورند برای تأمین آب شرب به مکان‌هایی دورافتاده و دشوار بروند. گاهی برای آوردن آب از روستاهای دیگر که ۲۰ کیلومتر فاصله دارند، باید تلاش کنند. "
در ادامه تاکید داشت: "این شرایط آب باعث شیوع بیماری‌های گوارشی میان کودکان و بزرگسالان شده و زندگی در روستای گیران را به یک فاجعه تبدیل کرده است.مردم برای یک استحمام باید تا روستاهای اطراف بروند. وضعیت به قدری وخیم است که زنان و دختران مجبورند در شرایط سخت و طاقت‌فرسا، آب مورد نیاز خانواده را تأمین کنند. این شرایط زندگی، یکی از پرچالش‌ترین و تلخ‌ترین وضعیت‌ها را در این منطقه ایجاد کرده است."
