به گزارش مشرق، مسعود والا اظهار داشت: «مافیا» واژه جالبی در تئاتر نیست. خیلی‌ها با خلوص نیت کار می‌کنند و مرکز هنرهای نمایشی پشتیبان خوبی برای بچه‌های تئاتری است که کار می‌کنند. اما وقتی کارگردان کار اولی را جایی می‌برم می‌گویند باید پنج کار داشته باشد. با وجود این‌که من فروش را تضمین می‌کنم اما سالن دولتی به من نمی‌دهند.

او از متن خوب در وهله نخست و کارگردان خلاق، تبلیغات مناسب و مهمتر از همه شناختن گروه هدف به عنوان مهمترین راهکارها برای دسترسی به فروش بالا در تئاتر نام برد و گفت: سبک کاری باید مطابق با نیاز جامعه باشد که در زمان حاضر با توجه به شرایط اقتصادی کشور، در کارهای سورئال، ابزورد و رئال نمی‌توانم فعالیت کنم و بیشتر سعی می‌کنم کارهایی باشد که خنده را بر روی لب مردم بیاورد و موسیقی همراه آن باشد.

تهیه کننده «شیزوفرنی» تصریح کرد: پنل تبلیغاتی مهمترین فاکتور است و این که تماشاگر کار را بپسندد. هفته نخست است که می‌توان تماشاگر را با تبلیغات جذب کرد و از هفته دوم، تماشاگر، تماشاگر می‌آورد.

او تاکید کرد: باید تبلیغات مناسب داشته باشیم و متن و انتخاب آن و همچنین انتخاب کارگردان خلاق و هوشمند و نیز کستینگ مهم است که بازیگر را مطابق با نقش انتخاب کند و این یکی از مهمترین اتفاقاتی است که باید در تئاتر بیفتد. نه این که بازیگر را به خاطر طرفدارانش انتخاب کرد. بازیگرهایی داریم که شاید چهره نیستند اما در نقشی بسیار خوب ظاهر شدند و مخاطبان را به داخل سالن کشیدند. از نظر من، جذابیت یک بازیگر بر روی صحنه خیلی مهمتر از چهره بودنش است.

والا در این باره که چند درصد فروش در تئاتر و سینما به کارگردان، تهیه‌کننده و بازیگر برمی‌گردد؟ گفت: در شرایط فعلی، تهیه‌کننده تاثیرگذار نیست، شاید مردم در تئاتر به اسم تهیه‌کننده اعتماد کنند و بدانند که این تهیه کننده کاری را حساب شده، دقیق و منظم انجام می‌دهد. ما وقتی کاری را می‌خواهیم شروع کنیم، سه ماه قبل از اجرا پلن داریم، گروه‌های هدف را مشخص و اجراهایی که همزمان اجرا خواهند داشت را بررسی می‌کنیم که کدام یک به سبک ما نزدیک است. در زمان حاضر، اسم، تماشاگر نمی‌آورد، فقط کار خوب است که می‌تواند تماشاگر بیاورد حتی اگر کارگردان و تهیه‌کننده ناشناخته باشند.

این تهیه‌کننده تئاتر گفت: در سال ۱۴۰۳، کارهایی به اجرا رفتند که بعضا بازیگر چهره هم داشتند اما فروش مناسبی نداشتند. البته بازیگران بسیار خوبی داشتیم، چهره بودند، فروختند و کار هم خیلی قوی بود. اما دیگر اسم، تماشاگر نمی‌آورد. اطمینان مردم به تهیه‌کننده می‌تواند باشد، همچنین کارگردان و پیشینه او و این که به روز شده باشد. کارگردان‌های قدیمی داریم که به روز نشده‌اند و کماکان با سبک قدیم کار می‌کنند.

او خاطرنشان کرد: سبک و مزاج مخاطب عوض شده و چیزهایی را می‌پسندد که با حال و روز جامعه‌ اش هماهنگ باشد و همزادپنداری کند. نوع کار هم خیلی مهم است. بازیگر هم تاثیرگذار است. یک تیم است که می‌تواند تماشاگر را به داخل سالن بکشاند و اعتماد مردم به بازیگر، کارگردان و تهیه‌کننده باعث می‌شود تماشاگر یک کاری را برای تماشا انتخاب کند.

والا در این باره که تئاتری‌ترین سالن در زمان حاضر در تهران کدام سالن است و مخاطبان تئاتر در سالن‌های مختلف چگونه افرادی هستند؟ اظهار داشت: سالن‌هایی مانند شهرزاد سالن بورژواست؛ یعنی مخاطب عام دارد. من سالن حافظ را یک سالن تئاتری می‌بینم. تاکنون نتوانستم در سالن دولتی کار کنم، به من این سالن را ندادند و به کارگردان می‌دهند. به تئاتر شهر، همچنین سالن‌های دولتی و غیر دولتی و نیمه خصوصی هم درخواست دادم ولی من را نپذیرفتند. هنوز دادن سالن بر پایه کارگردان است.

او همچنین در این باره که قشر فرهیخته تئاتری ما معمولا کجا می‌رود؟ گفت: این قشر به ندرت جایی می‌رود. اگر بخواهد برود، تئاتری‌ها به واسطه این که بازیگر از دوستانشان باشد، شاید به ایرانشهر بروند. حتی ممکن است سالن شهرزاد هم بیایند. اما قشر فرهیخته تئاتری، سبک کاری من را خیلی کم می‌بینند، کار من عام است و کار رئال یا ابزورد را بعضا می‌بینند. کاری که بر پایه متن باشد. متن تاثیرگذار است اما سبک کار من، هملت، مدئا و این سبک‌هایی که بوده، هست و باید باشد اما بر من خرده نگیرند. چراغ تئاتر را روشن نگه می‌دارم، مخاطب عام را به سالن می‌آورم، تلفیقی از هنر و تجربه است که دارد کار می‌کند.