فرارو- در عصری که همه چیز با سرعت در حال انتشار و ثبت شدن است، حفظ وقار و متانت در رفتار عمومی، نه‌تنها یک ویژگی اخلاقی بلکه ضرورتی برای داشتن روابط سالم اجتماعی به شمار می‌آید.
به گزارش فرارو به نقل از پِرید، در برخورد‌های روزمره با دیگران، همگی کسانی را دیده‌ایم که با وقار، آرامش و جذابیتی غیرقابل انکار رفتار می‌کنند؛ افرادی که بی‌هیچ تظاهر، مهربان و مؤدب‌اند و در عین صداقت، همیشه متین و متعادل به نظر می‌رسند. این افراد که از دید بسیاری «باکلاس» تلقی می‌شوند، توانسته‌اند میان اصالت و حد نگه‌داشتن، تعادلی ماهرانه برقرار کنند. در حالی که برخی از این ویژگی‌ها ذاتی‌اند، یک خصلت کلیدی در میان این افراد قابل آموزش است: توانایی فاش نکردن بعضی موضوعات شخصی در جمع. این اصل نه‌فقط در تعامل با همکاران یا افراد غریبه بلکه حتی در فضای مجازی نیز صدق می‌کند. البته صحبت درباره‌ی این موضوعات در جمع دوستان نزدیک و صمیمی هیچ اشکالی ندارد. اما برای حفظ تصویری موقر و محترمانه در جامعه، بهتر است برخی اطلاعات را نزد خود نگاه داشت. جودی آر. آر. اسمیت، کارشناس آداب معاشرت، بر این باور است که خودداری از افشای اطلاعاتی خاص، نشانه‌ای از بلوغ رفتاری و وقار است.
اسمیت توضیح می‌دهد که واژه‌ی «باوقار» و «باکلاس» در گذشته به افرادی از طبقات بالای جامعه اطلاق می‌شد؛ کسانی که معمولاً ثروتمند، تحصیل‌کرده، چندزبانه، سفررفته و از غذای باکیفیت برخوردار بودند. این طبقه، برای هر موقعیتی الگو‌هایی رفتاری مشخص داشتند و کودکان‌شان از سنین پایین با این آداب تربیت می‌شدند. اما در دنیای امروز، «باکلاس بودن» دیگر صرفاً به موقعیت مالی وابسته نیست. اسمیت تأکید می‌کند که افراد با درآمد بالا هم می‌توانند رفتاری ناپسند داشته باشند و در مقابل، اشخاصی با زندگی ساده می‌توانند باکلاس باشند. امروزه، این مفهوم بیشتر با اعتمادبه‌نفس، هوش هیجانی، ادب و ارتباطات محترمانه پیوند خورده است.
در گذشته، لغزش‌های کوچک یا اشتباهات ناخواسته می‌توانستند به فراموشی سپرده شوند. اما اکنون، در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که هر جمله و هر حرکت می‌تواند فوراً ضبط و در سرتاسر جهان مخابره شود. اسمیت هشدار می‌دهد که باید در بیان و رفتار، تا زمانی که از محیط و افراد حاضر مطمئن نشده‌ایم، محتاط بود. یک اظهارنظر ساده ممکن است اشتباه برداشت شود و بازتابی نادرست داشته باشد. علاوه بر آن، فاش کردن برخی جزئیات در جمع، به‌ویژه در فضای مجازی، ممکن است حریم خصوصی یا حتی امنیت فردی را به خطر بیندازد. پنج موردی که افراد باوقار در جمع هرگز درباره‌ی خود نمی‌گویند:
چه ثروتمند و چه کم‌درآمد، افراد باوقار درباره‌ی پول صحبت نمی‌کنند. اسمیت می‌گوید: «برای ثروتمندان، به رخ کشیدن دارایی بی‌ادبانه است و برای دیگران هم معمولاً جذابیتی ندارد.» بنابراین بحث درباره‌ی درآمد، سرمایه‌گذاری، یا حتی هزینه‌ی تعطیلات لاکچری، جایگاهی در گفت‌وگوی عمومی ندارد.
اسمیت توضیح می‌دهد که افراد باوقار، اختلافات یا گله‌های شخصی را به عرصه‌ی عمومی نمی‌کشانند. مثلاً اگر کسی درگیر یک طلاق سخت است، نباید شریک سابق خود را در جمع مورد انتقاد قرار دهد. چنین رفتاری نه‌تنها تأثیر مثبتی ندارد، بلکه شخصیت گوینده را زیر سؤال می‌برد.
بی‌تردید، گفت‌و‌گو درباره‌ی بیماری‌ها و مشکلات جسمی در جمع دوستان نزدیک یا خانواده کاملاً طبیعی است. اما در محافل عمومی، شرح بیماری‌ها یا مشکلات جسمی، نه‌تنها جذاب نیست بلکه ممکن است ناخوشایند هم باشد.
وقار رفتاری همواره با فروتنی همراه است. افراد باکلاس، به جای خودستایی، سعی در شنیدن و شناختن دیگران دارند. اسمیت مثالی جالب می‌آورد: «اگر کسی بپرسد کجا تحصیل کرده‌اید، فرد باوقار می‌گوید در کمبریج و نه در هاروارد. افشای حقیقت مانعی ندارد، اما آغاز مکالمه نباید بر پایه‌ی فخرفروشی باشد.»
گرچه احساسات بخشی از انسان‌بودن است، اما افراد باوقار، واکنش‌های شدید احساسی را برای محیط خصوصی خود نگه می‌دارند. داد زدن، گریه‌کردن یا فریاد کشیدن در جمع، نشان‌دهنده‌ی فقدان کنترل و عدم تعادل است. افراد باوقار نیز احساس دارند، اما آن را مدیریت‌شده و با حفظ آرامش بروز می‌دهند.
صداقت به‌معنای افشای بی‌حد و مرز اطلاعات نیست. اسمیت توصیه می‌کند که در ارتباطات اجتماعی، باید سطح اطلاعاتی که فاش می‌کنیم را با توجه به نوع رابطه و میزان اعتماد تنظیم کنیم. او می‌گوید: «به روابط‌تان به‌عنوان دایره‌های هم‌مرکز فکر کنید. نزدیک‌ترین دایره شامل خانواده و دوستان صمیمی است که از بیشتر جزئیات زندگی شما آگاه‌اند. اما هرچه از این دایره فاصله می‌گیریم، اطلاعاتی که به افراد می‌دهیم کمتر و کلی‌تر می‌شود.» در نهایت، این انتخاب آگاهانه که چه زمانی و با چه کسی درباره‌ی چه چیزی صحبت کنیم، یکی از نشانه‌های پختگی، بلوغ رفتاری و کلاس واقعی است. افراد باوقار می‌دانند که همه‌ی انسان‌ها ارزش شنیده‌شدن دارند، اما هر چیزی لازم نیست در هر جمعی گفته شود.
