نخستین نقشه‌ای که نام دیگو گارسیا را نشان می‌داد، توسط ادوارد رایت ترسیم و در سال ۱۵۹۹ منتشر شد. پس از انتشار این نقشه، دیگو گارسیا نزدیک به ۲۰۰ سال خالی از سکنه باقی ماند.
به گزارش خبرآنلاین، آتول [جزیره مرجانی به شکل دایره یا نیم دایره] دورافتاده دیگو گارسیا بزرگ‌ترین جزیره از میان شصت جزیره کوچک تشکیل‌دهنده مجمع‌الجزایر چاگوس است که در جنوب خط استوا و در میانه اقیانوس هند قرار دارد. کاوش اروپاییان در اقیانوس هند با هدایت پرتغالی‌ها آغاز شد، زمانی که واسکو دو گاما در سال ۱۴۹۹ نخستین سفر خود را به هند به پایان رساند.
این سفر، همراه با سفرهای کریستف کلمب (۱۵۰۴-۱۴۹۲)، راه را برای امپریالیسم جهانی مبتنی بر قدرت دریایی هموار کرد. جزایر غیرمسکونی مانند دیگو گارسیا به دلیل داشتن منابع آب شیرین و فراهم آوردن پناهگاهی برای لنگر انداختن و انجام تعمیرات، بسیار ارزشمند بودند.
نخستین اروپایی که دیگو گارسیا را کشف کرد، مورد اختلاف است، اما احتمالا این آتول کوچک در جریان یکی از سفرهای پرتغالی اوایل قرن شانزدهم کشف شد. نخستین نقشه‌ای که نام دیگو گارسیا را نشان می‌داد، توسط ادوارد رایت ترسیم و در سال ۱۵۹۹ منتشر شد.
پس از انتشار این نقشه، دیگو گارسیا نزدیک به ۲۰۰ سال خالی از سکنه باقی ماند. در اواخر قرن هجدهم، فرانسوی‌ها تلاش کوتاهی برای سکونت در این جزیره داشتند، اما پس از جنگ‌های ناپلئونی (۱۸۱۵-۱۸۰۳) این جزیره را به بریتانیا واگذار کردند. با وجود برخی ابهامات درباره مالکیت آن، دیگو گارسیا سرانجام در سال ۱۹۶۵ و با ایجاد قلمروی بریتانیایی اقیانوس هند (BIOT) به طور رسمی به عنوان یک واحد مستقل در این قلمرو تثبیت شد.
دیگو گارسیا به شکل نعل اسب است و ۱۴ مایل طول و ۴ مایل عرض دارد و یکی از بهترین بندرگاه‌های طبیعی جهان را در بر می‌گیرد.
در ۲۴ اکتبر ۱۹۷۲ [۲ آبان ۱۳۵۱] دولت‌های ایالات متحده و بریتانیا توافق‌نامه‌ای را برای ساخت ایستگاه ارتباطات دریایی ایالات متحده در دیگو گارسیا امضا کردند. هدف از ایجاد این تأسیسات، تأمین یک حلقه ارتباطی ضروری در شبکه ارتباطات دفاعی ایالات متحده و بهبود پشتیبانی ارتباطی برای کشتی‌ها و هواپیماهای هر دو کشور در اقیانوس هند بود. ساخت این پایگاه توسط نیروهای مهندسی نیروی دریایی ایالات متحده انجام شد. از آن زمان تاکنون، دیگو گارسیا به‌طور مداوم در حال فعالیت بوده و تنها جزیره مسکونی در قلمروی بریتانیایی اقیانوس هند است.
پایگاه دیگو گارسیا در ابتدا به عنوان یک ایستگاه ارتباطی ساده برنامه‌ریزی شده بود که شامل تمام تأسیسات پشتیبانی ضروری، ازجمله یک باند فرودگاه می‌شد. در ۲۳ ژانویه ۱۹۷۱ [۳ بهمن ۱۳۴۹] یک گروه ۹ نفره شناسایی از گردان چهل نیروی دریایی متحرک ساختمانی (NMCB-۴۰) در این آتول فرود آمدند تا اطلاعات برنامه‌ریزی را تأیید کرده و یک بررسی اولیه از مناطق مناسب برای فرود در ساحل انجام دهند.
در اوایل مارس ۱۹۷۱، گروهی ۵۰ نفره از همان گردان، همراه با اعضای گردان ساختمانی آبی-خاکی شماره دو (ACB-۲) و سایر متخصصان، با یک کشتی LST وارد شدند. پس از آن، ۱۶۰ نفر از نیروهای NMCB-۴۰ به عنوان گروه پیش‌رو وارد جزیره شدند. مأموریت آن‌ها ساخت یک اردوگاه موقت سی‌بیز[۱]، ایجاد سیستم‌های توزیع آب و برق، احداث سالن غذاخوری، رختشوی‌خانه، تأسیسات ذخیره‌سازی و سردخانه و همچنین ساخت یک باند پرواز موقت به طول ۳,۵۰۰ فوت بود.
نیروهای اولیه سی‌بیز ظرف دو سال یک پایگاه دائمی در جزیره ایجاد کردند. آن‌ها یک باند فرود ۸,۰۰۰ فوتی، تأسیسات پشتیبانی لجستیکی، انبارها و اقامتگاه‌هایی برای پرسنل ساختند. تا اوایل دهه ۱۹۸۰، جزیره به یک تأسیسات پشتیبانی دریایی کامل تبدیل شد. بعدها، سی‌بیز باند پرواز را به ۱۲,۰۰۰ فوت گسترش داد تا امکان فرود بزرگ‌ترین تانکرهای سوخت‌رسان، هواپیماهای باری و بمب‌افکن‌های B-۵۲ ایالات متحده فراهم شود.
بندر جزیره نیز گسترش یافت و به پایگاه یک ناوگان ۱۷ کشتی پیش‌مستقر تبدیل شد که تجهیزات، مهمات و سوخت مورد نیاز برای پشتیبانی از یک تیپ آبی-خاکی تفنگداران دریایی را حمل می‌کردند. این جزیره هم برای عملیات معمولی و هم برای واکنش به بحران‌ها مورد استفاده قرار گرفت.
گردان‌های ساختمانی متحرک نیروی دریایی شماره یک، چهل، شصت‌ودو و هفتادویک نقش مهمی در ایجاد و تکمیل اولیه پایگاه دیگو گارسیا داشتند.
امروزه، دیگو گارسیا یک تأسیسات پشتیبانی دریایی در مقیاس بزرگ و کاملا عملیاتی است که همچنان از تلاش‌ها و تخصص نیروهای سی‌بیز بهره می‌برد. در حال حاضر، ارتش ایالات متحده از این آتول برای عملیات بمب‌افکن‌های دوربرد، استقرار نیروهای ویژه، تأمین مجدد نیروهای دریایی سطحی و پشتیبانی از زیردریایی‌های هسته‌ای استفاده می‌کند.
پی‌نوشت:
۱- نام مستعار نیروهای ساختمانی نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا (U.S. Navy Construction Battalions) است. این نیروها در سال ۱۹۴۲ در طول جنگ دوم جهانی تشکیل شدند و وظیفه اصلی‌شان ساختن زیرساخت‌های نظامی در مناطق جنگی بود مثل ساخت و تعمیر پایگاه‌های نظامی، فرودگاه‌ها و باندهای پرواز، جاده‌ها و پل‌ها، بیمارستان‌ها، بندرگاه‌ها و پناهگاه‌ها. شعار معروف آن‌ها «ما می‌سازیم، ما می‌جنگیم» این نیروها آموزش دیده‌اند که هم مهندس و سازنده باشند و هم در صورت نیاز در میدان جنگ بجنگند. Seabees در ماموریت‌های بشردوستانه، عملیات امداد بعد از بلایای طبیعی و پروژه‌های عمرانی بین‌المللی هم شرکت دارند.
منبع:
