شاید اگر در طول روز مشاجره یا دعوا‌هایی را در کوچه، بازار و حتی خیابان‌ها مشاهده کنید چندان عجیب به نظر نرسد هر چند که دیدن این صحنه‌ها حتی در جامعه آزاردهنده است، اما وقتی چنین صحنه‌هایی را در فوتبال و در سطح اول فوتبال کشور مشاهده می‌شود چیزی جز دلزدگی و افسوس برای مخاطبان این رشته ایجاد نمی‌کند. همین چند وقت پیش بود که اتفاقات آزاردهنده به رشته هایی، چون والیبال و فوتسال کشید و نمایش تاسف بار درگیری در این رشته‌ها زنگ خطر را برای فرهنگ در ورزش به صدا در آورد (اینجا ببینید)، اما ظاهرا اراده‌ای برای جلوگیری از این اتفاقات وجود ندارد و حتی در سطح کلان نیز پیگیی در این زمینه صورت نمی‌گیرد. نمایش مشمئز کننده رفتار تعدادی از هواداران فوتبال در بازی پرسپولیس و تراکتور به شکلی بود که پای وزیر ورزش را به ماجرا باز کرد و او از تمامی عوامل فوتبال در یک نشست مهم خواست که با اینگونه اتفاقات برخورد شود، اما نه تنها این اتفاقات رخ نداد بلکه شاهد هستیم درگیری‌ها حالا به صورت فیزیکی و در نزدیک‌ترین حالت ممکن به زمین مسابقه اتفاق می‌افتد.
در جریان دیدار تراکتور و استقلال شاهد حمله و هجوم مردم به جایگاه خبرنگاران بودیم و کسی نبود که پاسخگوی مقابله با چنین رفتاری باشد و حالا در جریان دو دیدار لیگ برتر درگیری‌های فیزیکی بین مدیر و مربی آلومینیوم اراک و مربی سپاهان و همچنین تعدادی از بازیکنان و کادر فنی ملوان با یکی از مدیران رسانه‌ای باشگاه هوادار بودیم. واقعا با این شرایط به کجا می‌رویم؟ آیا یک مسابقه فوتبال اینقدر مهم و ارزشمند است که عومل تیم‌ها یکدیگر را به باد کتک بگیرند؟ آیا در همین کشور‌های نزدیک به ایران چنین رفتار‌هایی را شاهد هستیم؟
آیا جریمه‌های سنگین مالی بازدارده بوده که عوامل تیم‌ها به این شکل صحنه‌های کوچه بازاری را رقم نزنند؟ آیا وقت آن نرسیده که یک بار ببرای همیشه این بساط جمع شود؟ به نظر می‌رسد فدراسیون فوتبال و کمیته اخلاق آن به جای جریمه و احضار‌هایی که خروجی آن اصلا جواب نداده فکری عاجل برای این همه صحنه‌های کوچه بازاری کنند و اجازه ندهند فضای فوتبال به این شکل نگران کننده، زشت و تاسف آور شود.
منبع: آنا
