عباس موزون، مجری و پژوهشگر برنامه «زندگی پس از زندگی» در گفت‌وگویی با کامران نجف‌زاده در برنامه «برمودا» شبکه نسیم، به برخی سوالات و ابهامات درباره نحوه انتخاب سوژه‌ها و صحت تجربه‌های آنان پاسخ داد.
موزون در پاسخ به این سوال که آیا تجربه‌گر بعد از حضور در برنامه «زندگی پس از زندگی» فرصتی به دست آورده، تا جماعتی را دور خود جمع کند و سوء استفاده کند؟ تصریح کرد: خیر، ما تا الان حدود ۱۵۸ نفر را در برنامه «زندگی پس از زندگی» آوردیم، که آنها یک تعهدنامه امضا کردند. این تعهدنامه دو بخش دارد. یک بخش این تعهدنامه درباره این است که آنها دیگر کار رسانه‌ای انجام ندهند. یعنی آنها در جای دیگر بابت این تجربه صحبت نکنند. چون بنا نیست آنها تبدیل به تریبون شوند. اگر کسی دوست داشته باشد در جای دیگر صحبت کند، در برنامه ما حضور پیدا نکند. چون بنا نیست منِ نوعی در حوزه‌ای که کارشناس نیستم، صحبت کنم.
پژوهشگر برنامه «زندگی پس از زندگی» تاکید کرد که این برنامه، برنامه استعدادیابی نیست. او این برنامه را مشابه برنامه‌های امریکایی ندانست و توضیح داد: برنامه ما در فرم کپی ندارد. اما ریشه این تحقیق از آقای ریموند مودی نشات می‌گیرد. ایشان کتاب «زندگی پس از زندگی» را نوشته‌اند و مستندی با این اسم ساخته‌اند. اگرچه ایده تحقیقاتی این مباحث از امریکاست، ولی کسانی بودند که انواع و اقسام ایسم‌ها را به برنامه ما نسبت دادند. این در حالی است که آقای مودی در امریکا زبان بسته است. آنها این همه سال تلاش کردند این رشته دانشگاهی را در امریکا بگذارند، ولی جامعه سرمایه‌داری نمی‌خواهد بگوید چیزی بجزء ماده وجود دارد. اگر گفته شود چیزی بهتر از ماده وجود دارد، خرید انسان از بازار کم می‌شود، نظام سرمایه‌داری افت می‌کند؛ پس این محقق باید آنجا زبان بسته باشد.
وی با بیان اینکه ما برای دعوت مهمان خارجی یا رفتن به سفر خارجی نیاز بودجه داریم، افزود: در نتیجه من همیشه با آقای مودی به صورت آنلاین صحبت کردم.
موزون در پاسخ به این سوال که سوژه‌های برنامه را شما پیدا می‌کنید، یا آنها با شما ارتباط برقرار می‌کنند؟ گفت: بعضی سوژه‌ها را خودم پیدا می‌کنم. برخی با بنده ارتباط می‌گیرند و بعضی‌ها هم از طرف دیگران معرفی می‌شوند.
مجری برنامه «زندگی پس از زندگی» در پاسخ به این سوال که ممکن است برخی از این تجربه‌گر‌ها توهم زده باشند، یا واقعیت‌ها را نگفته باشند و بخاطر شهرت آمده باشند؟ گفت: حتماً همینطور است. بیش از هزار نفر در سال بودند، که در وب‌سایت بنده خودشان را معرفی کردند. ما هر سال از این تعداد فقط به بیست و چند نفر می‌رسیم. حتی به ۳۰ نفر هم نمی‌رسیم. اگر کسی دیدگاه برنامه‌سازی داشته باشد، به راحتی می‌تواند با این سوژه‌ها برنامه خود را پر کند. حتی داستان‌های بسیار جذاب‌تر از ماجرا‌های واقعی وجود دارد؛ به گونه‌ای که فرد چنان مسلط است، که اگر در برنامه صحبت کند، به اصطلاح برنامه‌سازان برنامه را می‌ترکاند! اما من دنبال ترکاندن نیستم!
وی ادامه داد: ما سوژه داشتیم، که به محض اینکه تجربه‌گر صحبت‌هایش تمام شد، اشک تمام فیلمبرداران سرازیر شده، اما من می‌گویم اسم این سوژه خط خورده است.
موزون در پاسخ به این سوال که وقتی کسی به کما می‌رود، مانند حضرت عُزَیر (ع) چیزی یادش نمی‌ماند. چطور تجربه‌گران این نوع اتفاقات را در ذهن دارند؟ توضیح داد: آمار چهار کشور نشان می‌دهد حدود ۱۳ درصد از کسانی که از کما برمی‌گردند یا احیا می‌شوند، چیزی به خاطر می‌آورند. در مقابل، از ۱۰۰ نفر ۸۷ نفر چیزی بخاطر ندارند.
