به گزارش رکنا، حتماً هر پسری به داشتن پدری مثل سیروس قایقران افتخار می‌کند؛ کاپیتان بزرگ فوتبال ایران، اسطوره‌ی بی‌تکرار ملوان، و مردی که نامش با غیرت و بزرگی گره خورده است. اما راستین قایقران هرگز این فرصت را نیافت. سرنوشت اجازه نداد او با نام پدرش زندگی کند، از افتخاراتش بگوید یا شاید روزی راهش را ادامه دهد.
راستین، تنها فرزند زنده‌یاد سیروس قایقران، در ۶ فروردین ۱۳۶۹ در بندرانزلی به دنیا آمد. اما درست زمانی که تنها هشت سال و دو هفته از زندگی‌اش گذشته بود، در حادثه‌ای تلخ و فراموش‌نشدنی، همراه با پدرش درگذشت. این حادثه‌ی غم‌انگیز در جاده‌ی امام‌زاده هاشم رخ داد؛ جایی که کامیونی از پشت با خودروی آن‌ها برخورد کرد و جان دو نسل از خانواده‌ی قایقران را با هم گرفت.
مادر راستین بعدها روایت کرد که: «راستین تشنه بود و از سیروس خواست برایش آب بگیرد. سیروس کنار زد تا برای پسرش آب بیاورد. همان لحظه بود که خاور با شدت به ماشین ما برخورد کرد…»
اطرافیان می‌گویند سیروس عاشقانه راستین را دوست داشت. شاید همین عشق بود که باعث شد پسرک کوچک، پدرش را حتی در سفر ابدی هم تنها نگذارد.
امروز سیروس و راستین، پدر و پسری که طاقت دوری از هم را نداشتند، در کنار هم در آرامستان کلویر بندرانزلی آرمیده‌اند. نبودنشان زخمی عمیق بر دل شهر گذاشت؛ زخمی که سال‌هاست هنوز التیام نیافته.
راستین می‌توانست ادامه‌دهنده‌ی راه سیروس باشد. شاید روزی بازوبند کاپیتانی ملوان را بر بازو می‌بست، شاید برای تیم ملی ایران بازی می‌کرد. اما تقدیر، داستان دیگری نوشت. و ما فقط می‌توانیم در حسرت آن آینده‌ی ناتمام، یادشان را زنده نگه داریم.
