حجت‌الاسلام والمسلمین محمد کریمی در گفتگو با خبرنگار مهر، با اشاره به اینکه مادران نخستین معلمان زندگی هستند، اظهار کرد: آغوش مادر اولین مدرسه و سخنانش نخستین درس‌هایی است که کودکان می‌آموزند.
مدیر ستاد اقامه نماز چهارمحال‌وبختیاری با ذکر اینکه در مسیر پرنور تربیت دینی هیچ جایگاهی به‌اندازه مادر تأثیرگذار و بنیادین نیست، ادامه داد: برای داشتن فرزندان نمازگزار، با ایمان و اهل معنویت باید به نقش مادران در انتقال معارف نماز توجه ویژه‌ای داشته باشیم.
کریمی در ادامه ۱۰ راهکار عملی و کاربردی ناظر بر نقش مادر در مسیر تربیت دینی فرزندان اشاره و بیان کرد: مادر الگوی عملی تربیت فرزندان است که می‌تواند با رفتار و عملکرد خود به آموزش و تربیت فرزندان بپردازد.
وی افزود: مهم‌ترین روش تربیت فرزندان الگوسازی از خود است یعنی مادری که خود به نماز عشق می‌ورزد، با احترام وضو می‌گیرد، وقت اذان دلش می‌لرزد و با آرامش و توجه نماز می‌خواند بی‌آنکه سخنی بگوید، فرزندش را با نور نماز آشنا کرده است. باید توجه داشت فرزند آن چیزی می‌شود که شما هستید، نه آنچه به او می‌گوئید.
این کارشناس مسائل دینی دومین راهکار را ایجاد فضای معنوی در خانه دانست و گفت: خانه‌ای به وسعت مسجد و خانه‌ای که بوی عطر اذان می‌دهد، صدای اذان از تلویزیون یا گوشی در آن شنیده می‌شود، یا جایی از خانه برای نماز با مهر و جانماز آماده شده است، برای کودک تبدیل به محیطی می‌شود که نماز در آن معنایی عمیق دارد. این فضا انگیزه و حرکت به‌سوی نماز بیشتر است.
وی محبت را رمز تربیت دینی فرزندان دانست و اظهار کرد: اگر نماز با زبان محبت به کودک و نوجوان معرفی شود آنها به این فریضه الهی دل خواهند بست. اجبار و تهدید، دیوار بی‌میلی را می‌سازد اما دعوت با لبخند، تعریف از کارهای کوچک مذهبی کودک و تشویق به‌موقع، قلب کودک را به‌سوی خدا باز می‌کند.
کریمی با تأکید بر اینکه قصه‌گویی و بیان معارف در قالب داستان از دیگر راهکارها برای تشویق کودکان به سمت نماز است، افزود:
کودکان عاشق قصه هستند لذا مادر می‌تواند در قصه‌های شبانه، ماجراهایی از زندگی امام علی (ع) یا حضرت زهرا (س)، یا حتی شهید نوجوانی که به نماز علاقه داشت، نقل کند چرا که این داستان‌ها، تأثیری عمیق‌تر از هزار توصیه مستقیم دارند.
وی بیان کرد: نماز جماعت خانوادگی و عبادت دسته‌جمعی در تشویق فرزندان به نماز تأثیرگذار است. برگزاری نماز جماعت در خانه به‌ویژه با حضور پدر، تجربه‌ای معنوی و لذت‌بخش برای کودک خواهد بود. احساس جمع بودن، نوعی انس و لذت از نماز را در دل فرزندان نهادینه می‌کند.
وی نقش آموزش تدریجی و خلاقانه را نیز مورد تأکید قرار داد و گفت: مادر می‌تواند با ابزارهای متنوع آموزشی مانند شعر، نقاشی، کارت‌های رنگی، بازی وضو و حتی نمایش، کودک را با مفاهیم نماز آشنا کند. آموزش خشک و رسمی، معمولاً بازدهی پایین‌تری دارد.
کریمی اظهار کرد: تشویق مادی و معنوی نقش مهمی در مسیر تربیت دینی فرزندان دارد چرا که کودکان به تشویق حساسند و دادن هدیه‌های کوچک، برچسب‌های ستاره‌دار یا حتی آغوش گرم مادر به‌عنوان پاداش خواندن نماز، تأثیری ژرف دارد. باید این پاداش‌ها به‌تدریج کمتر و پاداش‌های معنوی بیشتر شود.
مدیر ستاد اقامه نماز استان ادامه داد: پاسخ به پرسش‌ها با زبان ساده باید مورد توجه مادران باشد. مثلاً کودک ممکن است بپرسد: «چرا باید نماز بخوانم؟» یا «خدا که ما را می‌بیند، چرا باید حرف بزنیم؟ در اینجا مادر باید با زبان کودکانه و آرام پاسخ دهد. مثلاً: «نماز مثل تلفن زدن به خداست. دوست داریم با کسی که دوستش داریم حرف بزنیم، نه؟
وی تبیین آثار دنیوی و اخروی نماز را مهم ارزیابی کرد و گفت: بیان آثار نماز مثل آرامش، دوست شدن با خدا، خوشحال شدن امام زمان (عج) و رسیدن به آرزوها، کودک را برای نماز مشتاق می‌کند. حتی می‌توان از نقاشی‌هایی با موضوع «نماز و آرامش» استفاده کرد.
وی با اشاره به تأثیر حضور در جمع‌های نمازگزار، توضیح داد: بردن کودک به مسجد، برپایی برنامه‌های جشن تکلیف یا مراسم افطاری و نماز در جمع و … به او حس تعلق به یک جامعه مؤمن می‌دهد که این حس، میل به دینداری را در او تقویت می‌کند
رئیس ستاد اقامه نماز چهارمحال‌وبختیاری با تأکید بر رسالت متولیان در حوزه تربیت دینی فرزندان، بیان کرد: توانمندسازی مادران از طریق آموزش‌های تخصصی، ترویج الگوهای موفق مادران نمازآموز، تولید محتوای جذاب و کاربردی، تقویت نقش مادران در کانون خانواده، همکاری نهادهای فرهنگی و آموزشی و استفاده از ظرفیت فضای مجازی از راهکارهای عملی برای افزایش نقش مادران در این مسیر است.
کریمی در پایان گفت: مادران، معماران واقعی معارف نماز در خانه هستند که اگر این مسیر با محبت، آگاهی و برنامه‌ریزی طی شود، فرزندی تربیت خواهد شد که نماز را نه تنها وظیفه، بلکه عشق خود می‌داند و آثار آن در تمامی جامعه مشهود خواهد بود.
