به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، تصاویر ثبت‌شده از خیابان‌های اصلی شهر تبریز، گواهی است بر پارک‌های دوبل، انسداد مسیرها، نبود نظارت کافی و آسفالت‌های فرسوده‌ای که تردد را برای شهروندان سخت و پرمخاطره کرده است. شهروندانی که نه از کیفیت معابر رضایت دارند و نه از ساماندهی خودروها در پارک سوبل در معابر و خیابان‌های شهری که همه را با مشکل مواجه کردند.
در نگاه نخست به خیابان‌های شهر تبریز، آنچه بیشتر از هر چیز به چشم می‌خورد، هرج‌ومرج شدید در پارک خودروهاست. ماشین‌هایی که دوبل و حتی سه‌ردیفه پارک شده‌اند، مسیر عبور خودروهای دیگر را تا حد زیادی مسدود کرده‌اند. نبود خط‌کشی دقیق، علائم راهنمایی و حضور مؤثر نیروهای راهنمایی و رانندگی، خیابان را به صحنه‌ای از بی‌نظمی تبدیل کرده است؛ آنهم در مرکز شهری که انتظار می‌رود نماد نظم و توسعه باشد.
تبریز سال‌ها به‌عنوان یکی از شهرهای نمونه در مدیریت شهری معرفی می‌شد، اما این روزها خیابان‌های این شهر از چیزی خلاف این تصویر خبر می‌دهند. پارک دوبله افقی خودروها در مقابل مغازه‌ها، توقف‌های نامتعارف در وسط خیابان، و نادیده‌گرفتن قواعد ابتدایی رانندگی، همگی بیانگر یک فرهنگ رهاشده ترافیکی‌ست؛ جایی که نه از نظارت مستمر خبری هست، نه از فرهنگ‌سازی مؤثر برای رانندگان شهری که شهری بی‌صاحب و رهاشده را نشان می‌دهد.
یکی از مشکلات مشهود در تصاویر، وضعیت نابسامان سطح خیابان‌هاست. انعکاس نورها بر آسفالت‌های ناهموار و لکه‌دار، گویای کیفیت پایین روسازی خیابان‌هاست؛ امری که هم برای خودروها خطرناک است و هم تجربه رانندگی و عبور و مرور را ناخوشایند می‌کند. شهروندان بارها از شهرداری خواسته‌اند که کیفیت آسفالت معابر بهبود یابد، اما آنچه دیده می‌شود، بی‌توجهی مستمر به زیرساختی‌ترین نیازهای شهری است.
مدیریت شبانه شهری در تبریز، گویا حلقه مفقوده‌ای دارد؛ نبود نظارت پلیس راهور، نورپردازی ناکافی در برخی نقاط، و انسداد مسیرهای رفت‌وآمد توسط خودروهای پارک‌شده، همه دست به دست هم داده‌اند تا شهر در تاریکی و بی‌نظمی فرورود. این در حالی است که توسعه پایدار شهری نیازمند برنامه‌ریزی ۲۴ ساعته و نظارت دائمی بر زندگی روزمره ساکنان است.
تبریز به‌عنوان یکی از شهرهای تاریخی و مهم ایران، شایسته آن نیست که خیابان‌هایش به محلی برای ناهماهنگی، پارک بی‌ضابطه و آسفالت‌های شکسته بدل شود. آنچه امروز در قلب شب‌های تبریز دیده می‌شود، نه فقط یک مشکل شهری، بلکه نشانه‌ای از خلأ نظارت، فرهنگ‌سازی و بی‌توجهی به حقوق شهروندان است. برای احیای نظم و کیفیت زندگی در این شهر، مسئولان شهری باید فراتر از شعار، با حضور میدانی و سیاست‌گذاری دقیق، به میدان بازگردند.
