به گزارش فارس، در حالی‌که دونالد ترامپ در آوریل ۲۰۲۵ با فرمانی تازه، موج جدیدی از تعرفه‌های وارداتی را علیه چند کشور از جمله چین، مکزیک، کانادا و هنگ‌کنگ به اجرا گذاشت، این تصمیم با واکنش‌های گسترده در محافل هنری و فرهنگی ایالات متحده همراه شده است.گرچه در نگاه اول، چنین سیاست‌هایی در حوزه اقتصاد کلان و تجارت ارزیابی می‌شوند، اما در واقع صنعت فرهنگ و هنر، به‌ویژه هنرهای تجسمی، سینما، طراحی و حتی موزه‌ها، از جمله نخستین قربانیان این موج تازه به شمار می‌روند.بر اساس فرمان اجرایی دوم آوریل، از این پس اقلام مربوط به حوزه هنر که از برخی کشورهای هدف وارد می‌شوند، مشمول تعرفه‌ای ۱۰ درصدی خواهند شد. هرچند آثار اصیل هنری، اشیای عتیقه و کلکسیونی از این قانون مستثنی شده‌اند، اما دامنه وسیع تجهیزات و لوازم مصرفی در هنر، شامل این افزایش تعرفه شده و بسیاری از نهادهای هنری را با هزینه‌های ناگهانی و سردرگمی لجستیکی مواجه کرده است.شوک در زنجیره هنردر صنعت هنر آمریکا در عمل بخش قابل‌توجهی از ابزارها، بوم‌ها، رنگ‌ها، تجهیزات فنی، سازه‌های موقتی، چاپگرهای خاص و حتی برخی آثار هنری در نمایشگاه‌ها و حراجی‌ها، از سایر کشورها وارد می‌شود. حالا این تعرفه‌های تازه، علاوه‌بر افزایش هزینه‌ها، تردید و نااطمینانی را در برنامه‌ریزی نهادهای فرهنگی ایجاد کرده است.
برخی گالری‌داران هشدار داده‌اند که اگر سازوکاری چون "گواهی ورود موقت" (Temporary Import Certificate) برای آثار غیراصیل و نمایشگاهی به‌سرعت فعال نشود، بسیاری از نمایشگاه‌های بین‌المللی یا لغو خواهند شد یا هزینه‌هایی غیرقابل‌تحمل به شرکت‌کنندگان تحمیل خواهد شد.قطع ارتباط فرهنگی با جهان؟بخشی از درآمدهای فرهنگی آمریکا در سال‌های اخیر، به تعامل گسترده با هنرمندان و آثار کشورهای مختلف برمی‌گردد.از حضور فعال گالری‌ها و نهادهای اروپایی و آسیایی در هفته‌های هنر نیویورک گرفته تا همکاری با موزه‌های آمریکایی برای نمایش آثار خاص از مجموعه‌داران خارجی، همه و همه مبتنی بر تداوم جریان تبادل فرهنگی بوده‌اند.اکنون این جریان در معرض تهدید است. هنرمندان خارجی، گالری‌ها و نهادهای فرهنگی بسیاری از کشورها، ارسال آثار و تجهیزات به آمریکا را پرهزینه، پیچیده و گاه غیرعملی می‌دانند. کاهش این تبادلات، به معنای فقیر شدن چشم‌انداز فرهنگی ایالات متحده نیز هست.اثرات فرامرزی؛ وقتی هنر جهانی هزینه می‌دهداما این پیامدها محدود به آمریکا نیست. بسیاری از هنرمندان و نهادهای فرهنگی در دیگر کشورها نیز از این تصمیم آسیب خواهند دید. گالری‌های کوچک در شهرهای هنری اروپا، آسیا و آمریکای جنوبی که پیش‌تر آثارشان را برای نمایش یا فروش به ایالات متحده می‌فرستادند، اکنون در برابر تعرفه‌های ناگهانی و عدم اطمینان قانونی، دچار تردید شده‌اند.
در کنار هزینه‌های مالی، یک آسیب جدی‌تر نیز در راه است: گسست نمادین بین فرهنگ‌ها. این گسست، در جهانی که بیش از همیشه به گفت‌وگو و نزدیکی فرهنگی نیاز دارد، می‌تواند به‌تدریج فضای بی‌اعتمادی، تحقیر متقابل و انزوا را گسترش دهد.سایه بر هالیوود؛ سینمای آمریکا زیر فشار مضاعفتعرفه‌های تازه، دنیای سینما را نیز بی‌نصیب نگذاشته‌اند. بسیاری از تجهیزات فنی مورد استفاده در تولید آثار هالیوودی، از لنزهای خاص تا مواد مورد استفاده در جلوه‌های ویژه، از کشورهایی مانند چین و کانادا تأمین می‌شود. اکنون با افزایش قیمت تمام‌شده تولید، حتی استودیوهای بزرگ نیز در برنامه‌ریزی مجدد پروژه‌ها بازنگری کرده‌اند.همچنین بخشی از اثرگذاری این تصمیمات، به شکل غیرمستقیم و در قالب واکنش‌های فرهنگی کشورها نمود یافته است.چین علیه هالیووددر واکنش به سیاست‌های تجاری و فرهنگی دولت ترامپ، چین که سال‌ها یکی از مهم‌ترین بازارهای خارجی سینمای آمریکا بود، سیاست تحریم سینمای هالیوود را در پیش گرفته است. صنعت فیلم آمریکا، که برای بازگشت سرمایه‌های سنگین به بازارهای جهانی وابسته است، اکنون با تهدید از دست رفتن یکی از پرسودترین بازارهای خارجی خود مواجه است. برخی تحلیل‌گران این رویکرد را نوعی مقابله فرهنگی نرم می‌دانند؛ پاسخی نه از جنس تعرفه، بلکه از جنس سانسور و انتخاب فرهنگی.
هنر؛ قربانی خاموش سیاستهنر، به‌طور سنتی یکی از نمادهای تبادل انسانی فراتر از مرزهاست. از آثار نقاشی و مجسمه‌سازی گرفته تا فیلم و موسیقی، این حوزه‌ها نیازمند گردش آزاد ایده، ابزار، نمایش و مخاطب‌اند. سیاست‌هایی چون تعرفه‌های تازه، با تمام ظاهر اقتصادی خود، عملاً دیواری در برابر این جریان می‌کشند.به‌ویژه در دورانی که جهان بیش از هر زمان دیگر به گفتگو، همدلی و شناخت متقابل فرهنگی نیاز دارد، چنین موانعی نه‌تنها آسیب به هنر محسوب می‌شوند، بلکه آسیب به گفت‌وگوی انسانی‌اند. در این میان، آمریکا نیز بخشی از تنوع و پویایی فرهنگی خود را از دست خواهد داد؛ آن‌هم در جهانی که هنر، به‌ویژه در بحران‌های اجتماعی و سیاسی، نقشی حیاتی‌تر از همیشه یافته است.
