ورزش مدیا: باشگاه استقلال کنفرانسی را با میودراگ بوژوویچ برگزار کرد که بهتر بود علی تاجرنیا یا علی نظری جویباری جای بوژوویچ بنشینند و به سوالات خبرنگاران پاسخ دهند. از این رو، این کنفرانس نه برای پاسخگویی باشگاه به هواداران بلکه برای فرار نماینده تام‌الاختیار هلدینگ خلیج فارس و مدیرعامل باشگاه از پاسخگویی بود. این کارایی وارونه تنها دلیل برگزاری این کنفرانس است، وگرنه که یک باشگاه چرا باید مربی‌اش را در دوره‌ای که موفقیتی را رقم نزده، مقابل خبرنگاران بنشاند.
بوژوویچ بدون آنکه هنوز اعتبار فنی قابل اعتنایی را بسازد، توقع حمایت را خطاب به هواداران مطرح کرد. از تسلیم بودنش مقابل خواست هواداران گفت و خواست روابط مخدوش هواداران با باشگاه را تلطیف کند. نمی‌دانیم این چقدر می‌تواند تاثیرگذار باشد، اما بعید است باشگاه استقلال این کنفرانس را برای رساندن این پیام از زبان بوژوویچ برگزار کرده باشد.
پیام اصلی کنفرانس در محتوای این کنفرانس نیست، بلکه آنجا نهان شده که بوژوویچ را در روزهای ناکامی مجبور به گفتن این جمله کند که اگر مدیران تصمیم بگیرند من باشگاه را ترک کنم، بدون چون و چرا مطیع فرمان آنها خواهم بود.
بوژوویچ روزی سرمربی استقلال شد که باشگاه برای توجیه انتخاب او پس از مدتها مانور رسانه‌ای با نام ماتزاری، تصمیم گرفت با طرح نام فیروز کریمی توقعات را چنان کاهش دهد که برای هواداران پذیرش بوژوویچ هولناک نباشد. حالا بوژوویچ زمزمه‌ها را شنیده است که از گزینه‌های جانشینی او حرف می‌زنند و البته می‌داند که اگر تا پایان فصل دوام بیاورد، شاید یک معجزه بتواند او را به عنوان سرمربی فصل بعد استقلال معرفی کند.
اما مسئله‌ی استقلال بوژوویچ نیست. مسئله‌ی استقلال غایبان این کنفرانس هستند، آنها که پشت این کنفرانس پنهان شده بودند، آنها که باید می‌آمدند و به جای بوژوویچ می‌گفتند اگر خواست هواداران این است که باشگاه را ترک کنیم، مطیع خواهیم بود. نیامدند و نگفتند.
