ده ونک از بدو پیدایش از باغ های متعددی تشکیل شده بود که در دوره های مختلف تاریخی هویت و سرنوشت آنها تغییر کرده است. باغ هایی را که از دوره قاجار و عمدتا توسط مستوفی الممالک در ده ونک ایجاد شد باید در زمره باغ های تاریخی تهران قرار داد که برخی از آنها با گذشت بیش از یک قرن هنوز سرپا مانده اند.

به گزارش همشهری آنلاین، «مهرشاد کاظمی»، تهران پژوه می گوید: «باغ خوئیک را باید تاریخی ترین باغ ده ونک بدانیم که در در ضلع غربی بزرگراه شهید چمران واقع شده و به کارن فیروزگر تعلق دارد. این باغ که توسط قنات زنده خوئیک آبیاری می شود در سال ۱۳۲۰ شمسی و در جریان جنگ جهانی دوم که متفقین وارد تهران شدند به تصرف انگلیسی ها درآمد.باغ خوئیک به حدی سرسبز و زیبا بود که به محل استقرار فرماندهان ارتش انگلیس اختصاص داده شد و افسران و سربازان هندی را به باغ های پائین تر که نزدیک به ساختمان های آتی ساز امروزی بود، انتقال دادند. داخل یکی از این باغ ها استخر بزرگی بود که به استخر هندی ها معروف شد و هنوز به همین نام شناخته می شود. انگلیسی ها حد فاصل سال های ۱۳۲۴ تا ۱۳۲۵ شمسی از تهران خارج شدند اما نام خوئیک به واسطه این اتفاق در تاریخچه پایتخت ماندگار شد.»

از دیگر باغ های معروف بخش غربی می توان از باغ ابراهیم سمیعی، داماد مستوفی الممالک، باغ فیروزگر در کوچه فیروزگر و باغ امیرنیکو با درخت شاه توت معروفی که احتمالا بزرگ ترین درخت شاه توت تهران است، نام برد.

باغ های ضلع شرقی بزرگراه چمران که در جنوب محله ده ونک واقع شده اند تاریخچه متفاوتی دارند. کاظمی می گوید: «باغ شاهرخی، باغ بهمن یا باغ وثیقی که لوکیشن برخی فیلم های سینمایی بوده به اقوام مستوفی یا فیروزگر تعلق داشته است. باغ بالا که با گذشت زمان به باغ مستوفی، باغ ایرانی و باغ مختاری تغییر نام داد در همین بخش و بالادست توتستان مستوفی بوده که حکم آخرین ایستگاه زائران امامزاده داود(ع) را داشته است. باغ نو هم به مستوفی تعلق داشت و امروز دانشگاه الزهرا(ع) در این باغ تاریخی واقع شده است. مستوفی و فیروزگر برخی باغ های مهم ده ونک را هم به همسران و دخترانشان هدیه دادند؛ مثل باغ مولانا که ملک شخصی پوران، دختر مستوفی الممالک، بود یا باغ خانومی که به فروغ، خواهر فیروزگر، تعلق داشت و باغ شازده که به نام مهرانگیر خانم، همسر فیروزگر، بود و بعد از تخریب، ساختمان اکتشاف نفت را به جای آن ساختند.»