به گزارش گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد؛ تصور کنید یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوید و ناگهان می‌بینید عکس پروفایل همه دوستانتان در شبکه‌های اجتماعی به کاراکترهای انیمه‌ای تبدیل شده؛ چشم‌های درشت، رنگ‌های پرجنب‌وجوش و حالتی فانتزی که انگار از دنیای دیگری آمده‌اند.
این موج انیمه‌سازی که مثل توفان شبکه‌های اجتماعی را درنوردیده، فقط یک سرگرمی ساده نیست؛ بلکه داستانی عمیق‌تر از هویت، نوستالژی و تکنولوژی پشت آن نهفته است. بیایید سفری به ریشه‌های این پدیده داشته باشیم و ببینیم ماجرا از کجا شروع شد.
انیمه، این انیمیشن‌های ژاپنی با چشم‌های بزرگ و داستان‌های پراحساس، خیلی وقت است که قلب میلیون‌ها نفر در سراسر جهان را تسخیر کرده. از استودیو جیبلی با شاهکارهایی مثل شهر اشباح گرفته تا سریال‌های پرطرفداری مثل حمله به تایتان، انیمه فقط یک سبک هنری نیست؛ بلکه زبانی جهانی برای روایت داستان‌های عمیق و خلق دنیاهای تخیلی است.
ویژگی‌هایی مثل طراحی اغراق‌شده، رنگ‌های زنده و داستان‌گویی پیچیده باعث شده انیمه از مرزهای ژاپن فراتر برود و به فرهنگ دیجیتال دنیا نفوذ کند.
اما چرا انیمه این‌قدر جذاب است؟ شاید به خاطر این باشد که به ما اجازه می‌دهد از واقعیت فرار کنیم و خودمان را در قالب کاراکترهایی ببینیم که هیچ محدودیتی ندارند. انیمه به ما دنیایی می‌دهد که در آن می‌توانیم قهرمان، رویاپرداز یا حتی یک ضدقهرمان باشیم.
حالا هوش مصنوعی وارد میدان شده و این امکان را به ما داده که خودمان را به کاراکترهای انیمه‌ای تبدیل کنیم. کافی است یک عکس آپلود کنید، و در چند ثانیه، انگار از دل یک مانگا یا انیمه بیرون آمده‌اید! این ابزارهای هوش مصنوعی که در اینستاگرام، تیک‌تاک و حتی پلتفرم‌های ایرانی مثل آپارات حسابی گل کرده‌اند، فقط یک فیلتر ساده نیستند.
آنها به ما اجازه می‌دهند هویتی جدید بسازیم؛ هویتی که شاید با واقعیت فاصله دارد، اما به «خودِ آرمانی» ما نزدیک‌تر است.
برخی جامعه‌شناسان معتقدند این پدیده نشانه‌ای از نیاز نسل جدید به بازسازی هویت در دنیای دیجیتال است. در دنیایی که پر از تنش‌های اجتماعی، بحران‌های زیست‌محیطی و فشارهای اقتصادی است، تبدیل شدن به یک کاراکتر انیمه‌ای مثل یک نفس تازه است؛ راهی برای فرار از واقعیت و خلق جهانی که در آن همه‌چیز ممکن است.
برای ما ایرانی‌ها، انیمه فقط یک مد جدید نیست؛ بلکه بخشی از خاطرات کودکی‌مان است. از جودی ابوت و دوریمون که از تلویزیون پخش می‌شدند تا فوتبالیست‌ها که حسابی ما را به وجد می‌آورد، انیمه‌ها همیشه در قلبمان جا داشتند. حالا هوش مصنوعی این امکان را به ما داده که خودمان را به همان دنیای نوستالژیک ببریم و بخشی از آن شویم. این پیوند بین گذشته و فناوری جدید، انیمه‌سازی را در ایران به یک تجربه عاطفی و فرهنگی تبدیل کرده است.
اما یک لحظه صبر کنید...
با همه جذابیت‌های این موج، نباید از پیامدهایش غافل شویم. خلق چهره‌های انیمه‌ای با استانداردهای زیبایی غیرواقعی ممکن است باعث شود بعضی‌ها از ظاهر واقعی خودشان ناراضی شوند. از طرفی، نگرانی‌هایی درباره حریم خصوصی و استفاده از داده‌های چهره کاربران وجود دارد. آیا پلتفرم‌هایی که این ابزارها را ارائه می‌دهند، واقعاً قابل اعتمادند؟
ماجرای انیمه‌سازی از یک سرگرمی ساده شروع شد، اما حالا به پدیده‌ای جهانی تبدیل شده که نوستالژی، فناوری و میل به بازآفرینی هویت را به هم گره زده است. انیمه که زمانی فقط محصول فرهنگ ژاپن بود، حالا به زبانی جهانی برای بیان احساسات و تخیلات ما تبدیل شده. چه در ایران، چه در ژاپن یا هر جای دیگر دنیا، ما با این ابزارها نه‌فقط عکسمان را تغییر می‌دهیم، بلکه بخشی از رویاهایمان را زندگی می‌کنیم.
پس دفعه بعد که عکس انیمه‌ای خودتان را در اینستاگرام پست کردید، یادتان باشد: شما فقط یک فیلتر استفاده نکرده‌اید؛ شما بخشی از یک داستان بزرگ‌تر شده‌اید، داستانی که از قلب ژاپن شروع شد و حالا کل دنیا را در بر گرفته است.
