به گزارش گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد؛ اگر کشور به رشدهای بزرگ نیاز دارد باید از پیله درآید و پروانه شود. برای این کار لازم است گرای سیاستگذاری تغییر کند و نگاه به جهان جانشین تامین بازار داخل شود.
این کار می‌تواند با تغییر ساختار انگیزش سرمایه‌گذاران، گرای تازه‌ای به اقتصاد دهد و امکان بالفعل شدن استعدادهای کشور را فراهم سازد. سیاستگذاران لازم است آگاه باشند صرف حل مساله تحریم، نمی‌تواند حلال تمام مشکلات کشور باشد و رسیدن به سطحی از کیفیت سیاستگذاری باید اولویت نظام حکمرانی اقتصادی باشد.
در دهه‌های اخیر، ایران سیاست‌های داخلی‌سازی را به‌عنوان راهکاری برای کاهش وابستگی به واردات و افزایش خودکفایی اقتصادی در صنایع مختلف پیگیری کرده است.
این سیاست‌ها در ابتدا به‌ویژه در صنعت خودرو، فولاد و سایر صنایع سنگین موفقیت‌هایی به‌دنبال داشت؛ اما در گذر زمان، این سیاست‌ها با چالش‌های متعددی روبه‌رو شدند. یکی از بزرگ‌ترین مشکلات داخلی‌سازی در ایران، عدم توانایی در دستیابی به تکنولوژی‌های نوین است.
در بسیاری از صنایع، همچنان فناوری‌های قدیمی و فرسوده استفاده می‌شوند و این امر مانع از بهبود کیفیت محصولات و رقابت‌پذیری آن‌ها در بازارهای جهانی می‌شود.
به‌رغم تأکید بر سیاست‌های داخلی‌سازی در بخش‌هایی مانند خودروسازی که در آن ایران در تولید خودروهای داخلی دارای ظرفیت است، به‌دلیل عدم استفاده از فناوری‌های پیشرفته در خطوط تولید، محصولات ایرانی نتوانسته‌اند استانداردهای جهانی را برآورده کنند. به‌ویژه با توجه به رقابت فشرده در بازارهای جهانی، صنایع داخلی ایران قادر به رقابت با تولیدات کشورهای پیشرفته نشده‌اند.
تیمور رحمانی، استاد اقتصاد و پژوهشگر حوزه سیاست‌های پولی و تورم دانشگاه تهران با رویکردی تئوریک‌تر به این موضوع می‌نگرد. او معتقد است که در شرایط فعلی اقتصاد جهانی، مفاهیمی چون «جایگزینی واردات» یا «داخلی‌سازی» دیگر کارکرد پیشین خود را از دست داده‌اند. از نگاه رحمانی، «هیچ اقتصادی بدون تعامل موثر با بازارهای جهانی قادر به رشد پایدار نیست.»
او تصریح می‌کند که مسیر رشد، تنها از دل تجارت خارجی می‌گذرد و اقتصادهایی که ساختاری درون‌گرا برای خود طراحی کنند، دیر یا زود به بن‌بست خواهند رسید. رحمانی به‌صراحت بیان می‌کند که «رشد اقتصادی، در گرو توان صادراتی است، نه صرفا تولید داخلی.» او معتقد است که سرمایه‌گذاری در فناوری و پیوند با زنجیره‌های ارزش جهانی، شرط لازم برای جهش اقتصادی است و تاکید می‌کند که «داخلی‌سازی، چنانچه به معنای گسست از تجارت خارجی تعبیر شود، سیاستی ضدتوسعه‌ای خواهد بود.»
