به گزارش همشهری آنلاین، در چنین شرایطی بود که مشاغل تازه‌ای به‌وجود آمد و بعدها صاحبان این مشاغل برای خودشان دفتر و دستکی راه انداختند. پس از سلطنت پهلوی شغل میرابی، جای خود را به حمل و توزیع آب با استفاده از بشکه داد. صنف بشکه‌داران که شکل گرفت آنها علاوه بر آبرسانی به مردم تهران، وظیفه لایروبی قنات‌ها و تصفیه آب را نیز برعهده گرفتند. افراد این صنف از نظر بهداشتی زیرنظر انستیتو پاستور فعالیت می‌کردند.
تا سال ١٣٣٥ شمسی آبرسانی به ساکنان پایتخت با ٤٢٠بشکه انجام می‌شد. بنابر اسناد موجود ١٢هزار کارگر و عائله با این شغل روزگار می‌گذراندند. بشکه‌داران آب تهران را از ۲۶رشته قنات که معروف‌ترین آنها قنات شاه، قنات فرمانفرما در خیابان پاستور و قنات سرچشمه در چهارراه سرچشمه تهران بود، تامین می‌کردند. بشکه‌داران با یک درشکه که روی آن بشکه بزرگ آهنی قرار می‌گرفت، آب را حمل می‌کردند. اتحادیه بشکه‌داران ترتیبی داده بود که هر بشکه‌دار فقط از قنات تعیین‌شده خود آب بردارد.
سورچی (راننده درشکه) آب را به مشتریان خود در محله‌ها می‌فروخت و از ورود به حریم بشکه‌داران دیگر خودداری می‌کرد. وضعیت تأمین آب در تهران تا دهه۳۰ شمسی به این صورت ادامه داشت تا اینکه لوله‌کشی آب آغاز شد و شیرهای آب عمومی مشهور به «فشاری» در برخی از محله‌های پرجمعیت نصب شد. در دهه ۴۰ شمسی نیز لوله‌کشی آب گسترش یافت و شغل بشکه‌داری به تاریخ پیوست.
