خبرگزاری مهر، گروه استانها- فاطمه جعفری*: روز بزرگداشت سعدی نه تنها گرامیداشت یک نام یا یادآوری یک شاعر کهن، بلکه پاسداشت زبانی است که با واژگان سعدی به قله‌های بلاغت رسیده است؛ فارسی، زبانی که قرن‌هاست حامل معنا، خرد، و ارزش‌های انسانی است.
در روزگاری که هجوم واژگان بیگانه، سستی واژگان بومی و غفلت از ادبیات کهن، زبان فارسی را با تهدیدهایی جدی مواجه ساخته، بازخوانی آثار سعدی تنها لذت بردن از ادبیات نیست؛ تمرینی برای حفظ ریشه‌های فرهنگی و زبانی ما است به طوری که سعدی با گلستان و بوستان نشان داد که زبان فارسی تنها وسیله‌ای برای سخن گفتن نیست؛ بلکه پیکره‌ای زنده از تفکر، حکمت، اخلاق و زیبایی‌ست که نسل‌به‌نسل باید حفظ شود.
در گلستان، سعدی از پادشاه و گدا می‌گوید، از عارف و عامی، از عشق و ریا، از قدرت و فروتنی، اما آنچه این روایت‌ها را جاودانه کرده، نه‌تنها محتوای حکیمانه، که نثری است آراسته، موزون و دل‌نشین؛ نثری که با وجود سادگی، عمقی بی‌پایان دارد.
سعدی در جایگاه بزرگ‌ترین نثرنویس کلاسیک فارسی، زبان را به نهایت کارآمدی، ظرافت و تأثیر رساند و الگویی ماندگار برای نویسندگان و گویندگان پس از خود ساخت.
در کنار هنر نثر، سعدی را باید پیام‌آور صلح و همزیستی انسانی نیز دانست زیرا او فراتر از زمانه خود، به دغدغه‌های همیشگی بشر می‌اندیشید: عدالت، کرامت انسانیت، دوستی، گذشت و همدلی، همانطور که بیت مشهور «بنی‌آدم اعضای یکدیگرند / که در آفرینش ز یک گوهرند» فقط بخشی از یک شعر نیست؛ بلکه منشوری برای زیست انسانی‌ست که امروز زینت‌بخش مقر سازمان ملل متحد شده و جهان را به بازاندیشی در بنیان‌های اخلاقی دعوت می‌کند.
در روز بزرگداشت سعدی، بهانه‌ای ناب در دست داریم تا نه‌تنها آموزه‌های این استاد بزرگ اخلاق را مرور کنیم، بلکه مسئولیت خود را در حفظ زبان و ادبیات فارسی به یاد آوریم یعنی همان زبانی که با سعدی به شکوه رسید، امروز نیازمند توجه، مراقبت و ارج‌گذاری است؛ چرا که حفظ زبان، حفظ اندیشه، هویت و ریشه است.
سعدی فقط میراث یک قرن نیست، میراث تمام انسان‌هایی است که در جستجوی معنای زندگی، به صدای خرد و اخلاق گوش می‌سپارند، در جهانی که خشونت، بی‌عدالتی و بی‌تفاوتی رو به فزونی است، آثار سعدی یادآور آن است که زبان، اگر با خرد و اخلاق درآمیزد، می‌تواند چراغ راه فردا باشد؛ چراغی که مسیر انسان‌بودن را روشن نگه می‌دارد.
*کارشناس ارشد فرهنگی
