به گزارش گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد؛ ایران در پنج دهه اخیر با بحران جدی بی‌آبی مواجه است که ریشه در تصمیمات نادرست مدیریتی دارد. این بحران به دلیل برداشت بی‌رویه از منابع آب زیرزمینی و توسعه صنایع آب‌بر در مناطق خشک و نیمه‌خشک به شدت تشدید شده است. تکرار فجایع آبی و کاهش سطح آب‌های زیرزمینی، کشور را در آستانه یک بحران زیست‌محیطی بزرگ قرار داده است.
برخی از تصمیمات کلیدی شامل استقرار صنایع فولاد در دشت‌های فرونشست و توسعه کشت محصولات آب‌طلب در مناطق کم‌آب بوده است. برای مثال، کشت برنج و نیشکر در مناطق خشک و پرمصرف، فشار مضاعفی بر منابع آبی وارد کرده و به هدررفت آب منجر شده است. این رویکردها نه تنها به بحران آب دامن زده، بلکه اکوسیستم‌های طبیعی را نیز به شدت آسیب‌دیده کرده‌اند.
علاوه بر این، ساخت سدهای غیراصولی و انتقال آب از حوضه‌های آبریز بدون مطالعات جامع، از دیگر عوامل تشدیدکننده بحران آب در کشور است. پروژه‌هایی مانند سد گتوند و سد سیوند بدون توجه به شرایط زمین‌شناسی اجرا شده و باعث افزایش شوری آب و خسارت به کشاورزی شده‌اند. همچنین، آلودگی رودخانه‌ها با فاضلاب‌های شهری و صنعتی به وخامت وضعیت منابع آبی افزوده و آن‌ها را غیرقابل استفاده کرده است.
در نهایت، عدم توجه به تکنولوژی‌های نوین و کشت ارقام پرمصرف در کشاورزی نیز بر مشکلات موجود افزوده است. هدررفت محصولات غذایی و عدم مدیریت صحیح در کشت، تنها بخشی از مشکلات موجود در نظام آبی ایران است. این موارد به وضوح نشان می‌دهند که یک رویکرد جامع و علمی در مدیریت منابع آبی کشورتا چه میزان ضروری است.
