به گزارش بهداشت نیوز، فرزندآوری در خانواده، طبیعتاً بر ابعاد گوناگون زندگی اثر می‌گذارد؛ از جمله مهم‌ترین آثار فرزندآوری، می توان به سلامت جسمی و خشنودی والدین، ارتقای شخصیت انسانی و استحکام بنیان خانواده، رشد اجتماعی و افزایش مهارت اشاره کرد.
آسیب های تربیتی کودکان در خانواده های تک فرزند؛
رابطه خواهر و برادرها طولانی ترین رابطه در زندگی است؛ این رابطه در دوران کودکی و نوجوانی بیش ازپیش اهمیت می یابد؛ این رابطه می تواند دربرگیرنده دوستی و تنفر، وفاداری و عدم رازداری، جر و بحث های شدید، حمایت و محبت، امتحان نقش و خیلی موارد دیگر باشد.
خواهر و برادرها اولین گروه همتای کودک را تشکیل می دهند؛ در این بافت، کودکان از یکدیگر حمایت می کنند، به یکدیگر می تازند و از یک دیگر می آموزند؛ آنها از الگوهای مراوده ای خاصی برای گفت و گو، مشاجره، همکاری و رقابت استفاده می کنند؛ آنها می آموزند که چگونه قهر و آشتی کنند، چگونه از دیگران یاد بگیرند و چگونه هویت خود را به دیگران نشان دهند.
کودکان دارای خواهر و برادر، گرایش بیشتری به سازگاری اجتماعی دارند.
تک فرزندان گرچه ممکن است در برخی ویژگی ها مانند توانایی های خوب فکری و شناختی، سلامت روان، پیشرفت در زمینه های شغلی و تحصیلی، اعتمادبه نفس و خشنودی از زندگی، بالاتر از دیگران همسن و سالان باشند، اما آثار منفی تک فرزندی در مجموعه پژوهش ها بیشتر جلوه می کند.
تک فرزندان نسبت به کودکانی که خواهر و برادر دارند زمان بیشتری را با والدین می گذرانند، زود پخته می شوند که متناسب سن شان نیست و رفتارها و نگرش های بزرگسال را نشان می دهند.
تک فرزندان ممکن است فاقد حس همکاری، علاقه اجتماعی رشد یافته و نگرش طفیلی باشند و از دیگران توقع داشته باشند که از آنها محافظت کنند.
همچنین در مطالعاتی که بر روی مهارت های اجتماعی متمرکز شدند و این نتایج حاصل شد که تک فرزندان، پرخاشگر و مخرب تر هستند و در بین گروه دوستان محبوبیت کمتری دارند و بیشتر قربانی می شوند، در حالی که کودکان دارای خواهر و برادر، مهارت های همکاری بیشتری در گروه دوستان از خود نشان می دادند.
