غلامرضا خان مین‌باشیان (1240-1314)، ملقب به سالار معزز، یکی از شخصیت‌های برجسته در تاریخ موسیقی ایران است. او به عنوان پیشگام در نوسازی موسیقی نظامی و تدوین‌کننده روش‌های آموزشی مدرن در این حوزه شناخته می‌شود. فعالیت‌های او نه تنها به تحول موسیقی کلاسیک و نظامی ایران کمک کرد، بلکه زمینه‌ساز ورود ایران به عرصه موسیقی مدرن بین‌المللی گردید.
به گزارش دیروزبان، غلامرضا خان مین‌باشیان در سال 1240 خورشیدی در تهران متولد شد. او تحصیلات موسیقی خود را در شعبه موسیقی دارالفنون زیر نظر مسیو لومر، موسیقیدان فرانسوی، آغاز کرد. پس از اتمام تحصیلات، به عنوان مربی در همان مؤسسه به کار مشغول شد و سپس برای تکمیل دانش خود به کنسرواتوار سن‌پترزبورگ در روسیه رفت. در آنجا زیر نظر ریمسکی کورساکوف، آهنگساز مشهور روسی، آموزش دید. این دوره تحصیلی به او کمک کرد تا با موسیقی کلاسیک اروپا و تکنیک‌های ارکستراسیون بیشتر آشنا شود.
پس از بازگشت به ایران، مین‌باشیان به بریگاد قزاق پیوست و ریاست دسته موزیک این واحد نظامی را بر عهده گرفت. در جریان نهضت مشروطه، به دلیل حمایت از مشروطه‌خواهان، از بریگاد قزاق استعفا داد و به فرانسه رفت. پس از بازگشت، با درجه سرتیپی به ریاست کل دسته‌های موزیک نظام منصوب شد و در سال 1300 اداره موزیک ارتش را تأسیس کرد. این نهاد اولین سازمان متمرکز برای آموزش و استانداردسازی موسیقی نظامی در ایران بود.
در سال 1293، مین‌باشیان آموزشگاهی برای تعلیم موسیقی نظامی به نام «کلاس موزیک» تأسیس کرد و به تدریس پرداخت. دوره این کلاس چهار ساله بود و افراد غیرنظامی نیز می‌توانستند در آن شرکت کرده و موسیقی کلاسیک (غیرنظامی) را فرا بگیرند. او از کتاب‌هایی که با کمک مزین‌الدوله از فرانسه به فارسی ترجمه شده بود، برای تدریس سازشناسی، ارکستراسیون موسیقی نظامی و هارمونی استفاده می‌کرد. جزوه‌هایی نیز با قلم او در باب سلفژ و تعلیم سازهای بادی نوشته شد، اما منتشر نشده است.
در سال 1300، مین‌باشیان اداره موزیک ارتش را تاسیس کرد و خود ریاست آن را با درجه سرتیپی عهده‌دار شد. پس از هفت سال، زمانی که قانون منع دریافت دو حقوق از دو سازمان دولتی تصویب شد، او از ریاست مدرسه موزیک کناره‌گیری کرد.
کلنل علینقی وزیری به سرعت تدریس موسیقی نظامی را از برنامه‌های آموزشی حذف کرد، زیرا آموزش موسیقی نظامی به طور مستقل در اداره موزیک ارتش، تحت نظر سالار معزز و معاونت پسرش نصرالله (نصرالسلطان) ادامه داشت. در سال 1309، سالار معزز بازنشسته شد و پسرش نصرالسلطان جای او را گرفت.
سالار معزز در نت‌نویسی موسیقی ایرانی به شیوه اروپایی نیز پیشگام بود. او برای اولین بار قسمتی از ردیف دستگاه ماهور را که توسط حسین خان هنگ‌آفرین نواخته شده بود، نت‌نویسی و در تهران و لایپزیک آلمان منتشر کرد. در این ردیف، علامت‌های ربع پرده با نشانه‌هایی که در نت‌نویسی عربی معمول بود، مشخص شده‌اند. این ردیف برای لاوینیاک، تدوین‌کننده دایره‌المعارف موسیقی در فرانسه، نیز فرستاده شد و او با سالار معزز درباره موسیقی ایرانی مکاتبه داشت.
مین‌باشیان با تلفیق موسیقی ایرانی و تکنیک‌های کلاسیک غربی، آثاری خلق کرد که هم در مراسم نظامی و هم در محافل هنری اجرا می‌شد. او همچنین با پیانو موسیقی ایرانی می‌نواخت و برای اجرای ربع پرده‌ها، کوک پیانو را تغییر می‌داد. او معتقد بود که شاگردان مدرسه موزیک باید با اصول موسیقی ملی نیز آشنا باشند.
مین باشیان مانند حسین خان هنگ‌آفرین... از موسیقیدانانی بود که علاوه بر تخصص در رشته خویش (موزیک نظام) به موسیقی ایرانی نیز وارد بود و از نخستین کسانی نیز هست که موسیقی ایرانی را به نت اروپایی نوشت و انتشار داد. او علاوه بر موسیقی نظام، توجه خاصی به موسیقی ایران داشت و چند سالی را نزد استادان مشهور زمان خود تار نواخت و با ردیف موسیقی ایرانی آشنا بود.
وی از نخستین کسانی است که روی پیانو سعی داشت این نواها را اجرا کند و از آنجا که کوک پیانو در حالت استاندارد و بین‌المللی خود فاقد فواصل مخصوص موسیقی ایرانی است، خود کوک پیانو را تغییر داده و نوازندگی می‌کرد و معتقد بود شاگردان مدرسه موزیک می‌بایست با اصول موسیقی ملی هم آشنا باشند.
توجهی که سالار معزز در آن عصر به موسیقی علمی ایرانی داشت (گنجاندن موسیقی ایرانی در دروس) در واقع حکم پایه‌ای را داشت برای اقدامات گسترده بعدی که اهمیتش در آن روزگار مشهود نبود و در واقع وی نخستین هنرمندی است که راه را برای ثبت الحان موسیقی و آشنا ساختن موسیقیدانان ایرانی به شیوه علمی باز کرد. سازنده سرودهای پرشور و ملی، در سال 1310 به تقاضای خود بازنشسته شد و سرانجام در سال 1314 نت آخر زندگی را نواخت و چشم از جهان فرو بست و در شهر قم دفن شد.
غلامرضا خان مین‌باشیان دو پسر به نام‌های نصرالله و غلامحسین داشت که هر دو از چهره‌های شاخص موسیقی ایران شدند. غلامحسین مین‌باشیان بنیانگذار ارکستر سمفونیک بلدیه و مدیر هنرستان عالی موسیقی بود و نقش کلیدی در توسعه موسیقی سمفونیک ایران ایفا کرد. همچنین، مهرداد پهلبد (نوه غلامرضا) به عنوان وزیر فرهنگ و هنر در دهه 1340، ادامه دهنده مسیر هنری این خاندان بود. همچنین او در دوران فعالیت خود شاگردان برجسته ای را تربیت کرد و از جمله شاگردان برجسته سالار معزز می‌توان به ضیاء مختاری، حسن رادمرد، محمد نجمی، مصیب رضوانی و حسینعلی وزیری تبار اشاره کرد.
اگرچه نت‌های آثار سالار معزز تقریباً نایاب است، اما در زمان قاجار و پهلوی آثار بسیاری در فرم‌های سرود و مارش از او اجرا می‌شد. از جمله قطعاتی که به او نسبت داده می‌شود، می‌توان به «فانتزی ماهور»، «درآمد آواز اصفهان، پیش درآمد و تصنیف» و تنظیم آهنگ‌های رکن‌الدین مختاری برای پیانو اشاره کرد که در همان زمان به چاپ رسیده‌اند.
تاریخچه سرود ملی در ایران، بازتاب‌دهنده تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی این سرزمین است. در این میان، دو سرود "سلام شاهی" و "سلامتی دولت علیه ایران" از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند. بررسی این دو اثر، نه تنها تحولات موسیقی ایران را نشان می‌دهد، بلکه نگاهی به تغییرات مفهومی در عرصه هویت ملی ارائه می‌کند.
"سلام شاهی" که در سال 1252 خورشیدی توسط آلفرد لومر فرانسوی برای ناصرالدین شاه ساخته شد، نخستین قطعه رسمی به عنوان سرود ملی در ایران محسوب می‌شود. این اثر، یک مارش بی‌کلام پیانویی بود که در مراسم تشریفاتی دربار قاجار اجرا می‌شد و بعدها در دوره مظفرالدین شاه بر روی صفحه گرامافون ضبط شد.
درباره ویژگی های این اثر می توان گفت که سرود سلام شاهی براساس ساختار موسیقیایی درگام ماژور اروپایی و با ریتم مارش نظامی ساخته شد و البته به عنوان "سلام شاهی" به عنوان نماد وفاداری به شخص شاه اجرا می‌شد و در مراسم رسمی و درباری کاربرد داشت.
مین‌باشیان در سال ۱۲۸۸ خورشیدی، همزمان با اوجگیری مشروطه، سرودی با عنوان «سلامتی دولت علّیه ایران» ساخت که به عنوان نخستین سرود ملی رسمی ایران شناخته می‌شود. این سرود در ۲۸ تیر ۱۲۸۸ اجرا شد و نمادی از هویت ملی در دوران گذار به مشروطه بود. این سرود با مضامین میهنی و بدون تمرکز بر شخص شاه، بازتابی از آرمان‌های مشروطه‌خواهان بود.
این اثر در مقایسه با سلام شاهی هم در حوزه ساختار و هم طور کارکرد رسمی تفاوتی هایی داشت. این سرود بر خلاف "سلام شاهی"، بر مفاهیم ملی و میهنی تاکید داشت و از تمرکز بر شخص شاه خودداری می‌کرد و همچنین براساس ساختار موسیقایی، مین‌باشیان در این اثر، مقام‌های موسیقی ایرانی را با هارمونی غربی تلفیق کرد.
در کنار این تفاوت ها باید به مناقشاتی که درباره این دو اثر وجود داشت هم اشاره کرد. در مورد اینکه کدام‌یک از این دو اثر را می‌توان به عنوان "نخستین سرود ملی ایران" معرفی کرد، اختلاف نظرهایی وجود دارد:
1. دیدگاه سلطنت‌محور: برخی از مورخان موسیقی، "سلام شاهی" را به دلیل کاربرد رسمی، نخستین سرود ملی می‌دانند.
2. دیدگاه مشروطه‌خواهانه: محققان مستقل، "سلامتی دولت علیه ایران" را به عنوان نخستین سرود با محتوا و کارکرد ملی معرفی می‌کنند.
ملودی "سلام شاهی" در سال 1383 توسط بیژن ترقی با ترانه‌ای به نام "نام جاوید وطن" بازسازی شد و با صدای سالار عقیلی اجرا گردید. این بازسازی، نشان از تداوم و اهمیت این ملودی در حافظه تاریخی ایرانیان دارد.
سالار معزز به عنوان «پدر موسیقی نظامی نوین ایران» شناخته می‌شود و نقش او در اسناد تاریخی و خاطرات هنرمندان مشهود است.
مین‌باشیان در دوره‌ای فعالیت می‌کرد که موسیقی ایرانی تحت تأثیر دو جریان سنتی و مدرن قرار داشت. رویکرد او به ترکیب این دو جریان، هم با استقبال روشنفکران و هم با مقاومت محافظه‌کاران روبرو شد. با این حال، تأسیس نهادهایی مانند اداره موزیک ارتش و مدرسه موزیک، ساختار منسجمی برای آموزش موسیقی در ایران ایجاد کرد که تا دهه‌ها پابرجا ماند. مین‌باشیان را باید حلقه وصل میان موسیقی قاجاری و پهلوی دانست. او با تربیت در دارالفنون و تحصیل در روسیه، همزمان به هر دو فرهنگ موسیقایی شرق و غرب اشراف داشت.
