برترین‌ها: رسول بهروش در یادداشتی درباره هوچی‌گری‌های خداداد عزیز نوشت: ۲۴ سال پیش خداداد عزیزی با بزرگ‌ترین اقدام یک مربی مواجه شد برای اینکه امروز و در تمام این دو دهه‌ی گذشته این چهره‌‌ای که ما می‌شناسیم نباشد. خداداد اما بزرگ‌ترین پند مربی‌اش را به جان نخرید و تا امروز هرگز تلاش نکرد از این شخصیت ناخوش احوال، از این حجم لودگی توأم با طلبکاری، از این بی‌مزگیِ لوث و از این اسارت خود در بزرگیِ وهم‌آلود بیرون بیاید، یا دست‌کم به مناسبت سن و سال، بازی در این نقش بی‌مایه را تمام کند.
۲۴ سال پیش بلاژویچ اولین مربی بود که در تیم ملی مقابل خداداد کوتاه نیامد و درباره‌اش گفت «او نظم ارکستر فیلارمونیک وین را بر هم می‌زند، پس هر چقدر بزرگ باشد برای تیم من کارایی ندارد.»
پس از بلاژویچ، برانکو ایوانکوویچ هم در تیم ملی به او نه گفت، و تمام این تضادهای مربیان تیم ملی با خداداد نه در نفی توانایی او، بلکه در نقد رفتارهای زننده و خانماسوزش برای تیم ملی بود. خداداد تازه در نقش منفی این سال‌های اخیرش فرو نرفته است. او در این نقش، بازیگری قدیمی است و تمامش نمی‌کند.
در انتقاد از خداداد عزیزی همه می‌گویند او یک گل به استرالیا زده و یک عمر نانش را می‌خورد. او اما فقط یک گل به استرالیا نزده، بلکه ستاره‌ای فراموش‌ناشدنی در فوتبال آسیاست، بازیکنی کم نظیر در تاریخ فوتبال ایران که با دستاوردهایش بخشی از تاریخ فوتبال ایران را باید روایت کرد. نیازی به شکسته‌نفسی خداداد عزیزی هم نداریم که به کنایه می‌پذیرد فقط یک گل به استرالیا زده است.
اما تمام آن ابهت و افتخار و تمام آن نمایش‌های خیرکننده‌ی خداداد را نه ما، بلکه مربیان تیم ملی ایران مدتها نخواستند، از خیر خداداد گذشتند و به درستی باور داشتند که خداداد هر چقدر بازیکن ناب و بزرگی باشد اما می‌تواند تیم‌شان را ویران کند.
بله، ما هیچ، اما مربیان مهم و اثرگذاری در فوتبال ایران از اسم خداداد گذشتند و نقش او را مخرب می‌پنداشتند. این بازی زشت خداداد و هوچی‌گری و بی‌پروایی منفی او، هیچ جذاب نیست.
