دکتر رضا پورحسین در یادداشتی نوشت؛ وضع نام‌گذاری کالاهای تجاری و خدمات و اسامی دیگر به جایی رسیده است که باید گفت که لازم نیست «زبان فارسی» را پاس بداریم، بهتر است به زبان فارسی رحم کنیم. و طبیعی است مقصر اول، «وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی» است. شواهد نشان می‌دهد که زبان فارسی جزو دستور کار ذهنی وزیر محترم و مسئولان آن دستگاه نیست. و بعد از آن رسانه ملی، شهرداری و نهادهای دیگر.
البته این موضوع باب شده است، وقتی انتقاد می‌کنی، سریعا یک سیاهه از فعالیت‌های مربوط به زبان فارسی را آماده دارند و آن را با آب و تاب هم ارائه می‌کنند، اما واقعیت میدان و شواهد قابل مشاهده که هرروزه آن‌ها را می بینیم، موضوع دیگری را نشان می‌دهند. کافی است نام کالاها و خدمات را در بزرگراه‌های تهران روی تابلوهای تجاری را بخوانید و یا آگهی های بازرگانی تلویزیون را ببینید تا به مظلومیت زبان فارسی پی ببرید.
بنده در هیچ جای دنیا ندیده ام که زبان مادری خود را به عنوان مولفه اصلی «هویت» این‌گونه حراج کنند که ما می‌کنیم! بعضی از نام‌ها را ملاحظه کنید.
تکنولایف، الکلاسیکو، کیکس مکس، دات وان، اطلس مال، ایران مال، هایپراستار، ایران هلز، پاپیا، دِرما کلین، اسنپ، اسنپ فود، هوم کر، ایکس ویژن، اکتیو، ایزی لایف، هانی لایف، مای بیبی، اسپیدی، سِون، پروبیوتیک، مکنزی، سافتلن، نانسی، مرسی، بایودنت، اسنوا، هوم لند، پارادیزو، مریدنت، فامیلا، اویلا، آگوآ، بارلی، اکشن، پرسیل، پریل، دورتو، فولیکا، استایلیش، پریمکس،تکنوپی، دیجی پی، بام لند، و صدها نام نامأنوس دیگر که بیانگر بی‌خیالی متولیانی است که وظیفه‌شان پاسداشت مولفه‌های «هویت ایرانی اسلامی» و زبان فارسی است. اگر این نشان‌ها مجوز دارند چرا مجوز گرفته اند، و اگر مجوز ندارند چرا تبلیغ می‌کنند؟
