به گزارش همشهری آنلاین به نقل از کیهان، این هشدار انتقادی را دکتر فرشاد مؤمنی استاد دانشگاه علامه طباطبایی در نقد ادبیات فریبکارانه کسانی مثل الیاس حضرتی و حسین مرعشی و فیاض زاهد مطرح کرد. او در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران گفت: برای اولین‌بار در گزارش اقتصادی ۱۳۷۳ که سازمان برنامه منتشر کرد، آمده که ما پنج سال شوک نرخ ارز را اجرا کردیم، یافته کلیدی‌اش این بود که به‌ازای هر یک واحد درآمدی که از این طریق به دست می‌آورد، هزینه‌های مصرفی‌اش ۳.۵ برابر افزایش پیدا می‌کند. یعنی حکومت در اثر شوک‌درمانی با آمیزه ناکارآمدی و ابتلا به فساد روبه‌رو می‌شود.
این استاد اقتصاد با تأکید بر اینکه باید ارتقاء بنیه تولید فناورانه و استراتژی بسط فرصت‌های شغلی مولد به‌عنوان هدف سیاستگذاری‌ها قرار گیرد، گفت: وقتی ۳۰ میلیارد دلار واردات کالاهای قابل تولید در کشور می‌کنید، برآوردهای کارشناسی خیلی جدی وجود دارد که می‌گویند به‌ازای هر یک میلیارد دلار واردات کالاهای ساخته شده قابل تولید در کشور بین ۲۵ هزار تا صد هزار فرصت شغلی از بین می‌رود. از یک طرف با سرمایه‌های انسانی داخلی‌مان این‌گونه می‌کنیم و از سوی دیگر هم گزارش‌های رسمی می‌گویند در بنگاه‌های تولیدی‌مان هم نزدیک به دو، سوم ظرفیت نصب شده بلااستفاده است. بعد یک‌باره برای ما آمریکا را کعبه آمال می‌کنند!
مؤمنی که از حامیان انتخاباتی آقای پزشکیان است، ادامه داد: می‌گویند اگر پای آمریکایی‌ها به این‌جا باز شود هزار میلیارد دلار سرمایه‌گذاری می‌کنند! حتی برخی هم می‌گویند از این‌هم بیشتر! در شرایطی که آمریکا پیه سیاست‌گذاری تجاری حمایتگرای افراطی را به تنش مالیده و می‌گوید هرکسی می‌خواهد با من کار کند، باید بیاید داخل آمریکا سرمایه‌گذاری کند، و خودش اکنون بزرگ‌ترین متقاضی سرمایه خارجی شده، عده‌ای می‌گویند فقط برای ایران که کل اندازه تولید ناخالص ملی‌اش مثلاً بین یک، هشتادم تولید ناخالص ملی آمریکا است، آمریکا هزار میلیارد دلار کنار گذاشته است. اگر ما جامعه علمی مسئله‌محورتری داشتیم؛ به ۱۰ شکل این موضوع را به بحث می‌گذاشت. خدا می‌داند چه‌خبر است که این‌گونه آمریکا را برای ما منجی جلوه می‌دهند.
وی تأکید کرد: بحث بر سر ظرفیت جذب است. مگر مناسبات و ترتیبات نهادی ما به‌گونه‌ای است که بتواند ۵ میلیارد دلار جذب سرمایه خارجی سالم داشته باشد!؟ با شواهد رسمی می‌توان گفت این‌گونه نیست. اما ببینید ما را دچار چه اوهامی می‌کنند و این اوهام در شرایط فعلی بسیار پرشمارتر شده است.
این اقتصاددان عنوان کرد: ما باید به اندیشه توسعه برگردیم و انسان‌ها هدف برنامه‌های توسعه و مهم‌ترین ابزار تحقق توسعه هستند. راه نجات ایران باز کردن مشارکت فعال مردم در سرنوشت اقتصادی، اجتماعی و سیاسی‌شان است. برای تحقق آن، ما به راهبردی برای توزیع عادلانه قدرت، ثروت، منزلت، صدا و اطلاعات نیاز داریم و در میان اینها توزیع عادلانه قدرت مقدم‌بر همه وجوه دیگر است.
