به گزارش بهداشت نیوز پژوهشگران مؤسسه علوم پایه کره جنوبی (IBS) در یک پیشرفت قابل توجه، آنزیم SIRT2 را به عنوان یک بازیگر کلیدی در زنجیره وقایعی که منجر به زوال شناختی در بیماری آلزایمر می‌شود، شناسایی کرده‌اند. این آنزیم که پیش‌تر کمتر مورد توجه قرار گرفته بود، ممکن است در درک بهتر اثرات مخرب مرتبط با این بیماری ناتوان‌کننده نقش اساسی داشته باشد.

این مطالعه نگاهی نو به آستروسیت‌ها، سلول‌های ستاره‌شکل مغزی که زمانی تنها نقش پشتیبان برای نورون‌ها را داشتند، ارائه می‌دهد. اکنون مشخص شده است که این سلول‌های گلیایی در پاسخ به پلاک‌های آمیلوئید بتا (یکی از نشانه‌های اصلی آلزایمر)، با تولید بیش از حد میانجی عصبی مهارکننده گابا (GABA)، نقشی فعال در اختلال عملکرد مغز ایفا می‌کنند.

گابا (گاما آمینو بوتیریک اسید) به طور معمول فعالیت نورون‌ها را مهار یا تضعیف می‌کند. اگرچه آستروسیت‌ها در پاکسازی پلاک‌های آمیلوئید بتا از طریق فرآیندی به نام اتوفاژی (خودخواری) و تجزیه آن با چرخه اوره نقش دارند، اما همین فرآیند منجر به تولید بیش از حد گابا می‌شود.

این تولید بیش از حد گابا، فعالیت طبیعی مغز را سرکوب کرده و به از دست دادن حافظه کمک می‌کند. علاوه بر این، در این فرآیند پراکسید هیدروژن (H₂O₂) نیز تولید می‌شود که خود عاملی برای تسریع تخریب عصبی و تشدید التهاب مغز است و وضعیت آلزایمر را پیچیده‌تر می‌کند.

محققان با هدف یافتن راهی برای مقابله با اثرات مضر تولید بیش از حد گابا بدون ایجاد اختلال در عملکردهای طبیعی مغز، بر شناسایی آنزیم‌های دخیل در این فرآیند تمرکز کردند. آن‌ها با استفاده از ترکیبی از روش‌های مولکولی، تصویربرداری پیشرفته و تکنیک‌های الکتروفیزیولوژی، دو آنزیم کلیدی را شناسایی کردند: آنزیم SIRT2 و ALDH۱A۱.

یافته‌ها نشان داد که سطح آنزیم SIRT2 در آستروسیت‌های مدل‌های موشی مبتلا به آلزایمر به طور قابل توجهی بالا بود. نکته مهم این است که SIRT2 در مراحل پایانی تولید گابا نقش دارد، در حالی که پراکسید هیدروژن در مراحل اولیه تولید می‌شود. این موضوع نشان می‌دهد که حتی با مهار SIRT2، تولید پراکسید هیدروژن توسط آستروسیت‌ها ادامه می‌یابد.

این کشف بسیار حیاتی است، زیرا نشان می‌دهد مهار آنزیم SIRT2 اگرچه ممکن است تولید گابا را کاهش دهد، اما لزوماً مانع تخریب عصبی ناشی از پراکسید هیدروژن نمی‌شود. شناسایی SIRT2 و ALDH۱A۱ به عنوان اهداف پایین‌دستی، امکان مطالعه مستقل اثرات گابا و پراکسید هیدروژن بر تخریب عصبی در آلزایمر را فراهم می‌کند.

اگرچه ممکن است آنزیم SIRT2 به دلیل تأثیر محدودش بر توقف کامل تخریب عصبی، به تنهایی یک هدف دارویی ایده‌آل نباشد، اما این پژوهش راه را برای توسعه درمان‌های بسیار هدفمندتر هموار می‌کند. این درمان‌ها می‌توانند بر تنظیم واکنش‌پذیری آستروسیت‌ها در بیماری آلزایمر تمرکز کنند و امیدهای تازه‌ای برای مقابله با از دست دادن حافظه و سایر علائم این بیماری ایجاد نمایند.